Kum tanesi gibi salýndým
Kimsesizliðim kesti dilimdeki nefesi
Bir ismim var benim
Kimsenin telafuz etmediði
Sol yanýmda bir sancýnýn ayak sesleri çýnlar buruk bir yara
Kýrýk kolum direnmiyor artýk yaþam denilen deryaya
Gülüþlerimi çöpe attým çoktan
Küs yaptým artýk yarýnlarýma
Feracem düþmüþ gördüklerim hep rüyada
Kör gözlerim aðlayan bir çift mavi
Bakan görmez benim gibi ellerim baþka ellerde kilitli
Artýk nüfusumda son demim benden yok baþka nesiller
Acýnýyor yaralý yüreðime
Utanýyor yüzüm
Kaldýramýyor göge yükselmiyor sesim
Suskun intiharýný bekler gibi ayaklarým
Bitti bende gelecek kavgasýndaki mecalim
Öksüz dediler dün öyle ses verdiler
Adýmý yazdým kumdan kalelere kendimce
Sormadým Annemi kimdi diye
Ben bekliyorum yalnýzlýðýmla kimliksiz
Oysa ben senin teninde zencefiller koklardým Annem
Ben senin koynunda hayata tutunur dalardým rüyaya
Koþar oynardým yorulur
Yine yine býkmadan
Seni koklardým nefesimde
Þimdi öksüz
Ve yalnýz kimse bile deðilim
n.altýn BÝNGÖL 02/11/2011 çocuklar çiçek çiçekler sevgi ister…