Kýþ günü sokakta kalmýþ ,çocuklar gibiyim yine. Gecenin ayazý yüzüme vuruyor, Týpký hayatýn gerçekleri gibi, Týpký yokluðun gibi acý...
Ne kollarý yýrtýk ceketim, Ne altý delik ayakkabýlarým , Ne de ellerimi ýsýtmayan ceplerim umurumda deðil artýk. Durak yerim yine bir sokak lambasý altý. Sanki buz tutmuþ vücudumu ýsýtacakmýþ gibi , Varlýðýnýn dibinde beklercesine ....! Sokak lambasý dibinde beklemekteyim bak yine....
Iþýðýn her ne kadar çekse de beni sana içimi ýsýtmýyor artýk uzak varlýðýn. Ýnan sabrýn zirvesindeyim, Yetti artýk senin bu aþka saðýrlýðýn.
Aylar oldu bak sen gelmeyeli ,aþýklar parkýna Ses vermedin bir türlü ,bu aþkýn çýðlýklarýna Evet onlarda kavuþamadýlar belki, birbirlerine ama...! Ne leyla zulmetti böyle Mecnunu na Ne de Þirin ,Ferhatý’na..
Oyun çaðým biteli çok oldu benim çocuk, Vazgeçtim artýk bu sevdadan, bu son sözüm diyarýndan giderken hiçbirþey baþlamýyormuþ tekrar , anladým ki biterken.
Þýmarýk çocuklar gibisin ,hem kaçýyorsun.. Hemde dönüp ,dönüp meydan okuyorsun Benim sevdam ,senin küçük yüreðine sýðmaz taþar Bunu en az sende benim kadar biliyorsun Benim aþkým adam gibi sevene ...! Dur demem artýk ,kadir kýymet bilmeyip te gidene. N.U Sosyal Medyada Paylaşın:
GÜL AĞACIM Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.