ZAMANIN ESMER YÜZÜ

Gün batarken Asuman’ýn kýzýl renklidir saçlarý,
Hatýralar canlanýnca sulanýr kirpik uçlarý,
Ufuklara dalan gözler,arar sýcak avuçlarý,
Zamanýn esmer yüzü o; gelince gizler suçlarý.


Sýr’ý dökük aynalara uzanmaz þefkatin eli.
Çýrpýnýrken deli yürek, durmaz puslu gözün seli.
Sýký tutar yakasýný, çözülür gecenin dili.
Tükenir gider yarýnýn içindeki son emeli.

Kýrmýzý güle çið düþer, efkârlanýr bülbül harap.
Hýçkýrýklar geçidinde hazin, hazin vurur mýzrap.
Kekemedir kelimeler segâha döner ýstýrap.
Can bedende periþanken, hayaldir gördüðün serap.

Rüyalarý yasaklarsan yalnýzlýk kucaðýn açar.
Gecenin sevda kokusu, düþlerin içine kaçar.
Umutsuz bakan gözlerin karanlýða hüzün saçar
Yar koynunda olmayýnca saramayan kollar naçar…

Gece demini aldýkça acýnýn dumaný tüter.
Alýr þehri kucaðýna acýlara çanak tutar.
Ay buluta saklanýnca beklenen ümitler yiter.
Kapanýr göz kapaklarýn sorgular korkular biter.

Sosyal Medyada Paylaşın: