Öyle kahredici ki geceler...

Öyle uzun...
Öyle kahredici ki geceler...
Ne ayazý,
Ne tenine deðince,
Buz gibi eden soðukluðu,
Ne de yalnýzlýðý çekilmiyor...
Kývranýyorsun karanlýklar içinde bir yerlerde,
Ýsyanlardasýn,
Yanmalardasýn,
Hasretlerdesin,
Acýn ise sol yanýný esir almýþ,
Beynin çatlayacak,
Yüreðin ise fýrlayacak adeta,
Bir kendinlesin,
Bir de dört duvar...
Haps olmuþsun tam ortasýnda,
Kaçsan kaçamazsýn,
Tüm herþey senle,
Ne zaman ki sýyrýlmaya,
Ne zaman ki unutmaya çalýþtýn yaþananlarý,
Hepsi duvarlara vurup,
Þamar misâli yüzünde patlýyorlar,
Sonrasý...
Çok derinliklerindeki yaralarýn azýyor,
Kanýyor içinde bir yerler,
Sol yanýn acýyor,
Gözlerinden kanlar boþanýyor,
Haykýrýyorsun avazýn çýktýðýnca,
Ama hepsi boþ,
Hepsi nafile,
Seni ne bir duyan,
Ne bir gören,
Ne de soranýn var...
Sonra dizlerinin baðý çözülüveriyor,
Olduðun yere çöküp kalýyorsun,
Baþýn ellerinin arasýnda,
Olabildiðince sýkýyorsun,
Dursun istiyorsun beynin,
Düþünemez,hatýrlayamaz olsun geçmiþi...
Ama olmuyor,
Olmuyor bir türlü,
Baþaramýyorum,
Bahþ’edilen emanete kýyamýyorum,
Sonra yine kendime,
Tenden örülü kafesime dönüyorum çaresizlikler içinde,
Gecenin karanlýðýnda,
Ve dört duvar arasýnda,
Bu filmi yeniden baþa sarýyorum,
Yine yalnýzlýklar içinde kayboluyorum !..

Ramazan Korkmaz
Sosyal Medyada Paylaşın: