Anlatýlmaz... Anlatýlamaz... Bazý þeyler vardýr, Onlarý anlatmaya, Ne harfler ne sözcükler Ne de tümceler ve dil yeter.... Konuþmak ister konuþamaz, Avazý çýktýðýnca haykýrmak ister de Bir türlü haykýramaz. Tüm uzvlarý ile Týkanýr kalýr adeta insan.... Ýþte o anlarda Karþýsýna biri çýkýverir, O ki Ýþte odur sanki onun ilacý, Merhemi,devasý... Onu görünce Tüm uzvlarý birden Adeta güneþi gören buz gibi çözülüverir... Açýlýr artýk, Bir gonca gül misali, Susmaksýzýn þakýr her türküyü bülbülane, Avazý çýktýðýnca haykýrýr Özlemlerini,isteklerini Sanki birisine duyurmak istercesine... Kimi kereler buna muaffak da olur Duyurdum,ilettim, Beni anladý sannederek, Mutluluðun kanatlarýna biner, Ayaklarý yerden kesilircesine semaya yükselir adeta. Ama ya feryadýný,sesini duyuramadýðý anlar da... Ýþte o an, O an ona bir yýkým, Ona bir ölüm, Ve tenden kafeside ona, Bir mezar olur !...
Ramazan Korkmaz 06.15 01.09.2009 Isparta
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ramazan Korkmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.