Bir dünya savaþýydý, dünyamýzý karartan.
Dört yýl süren savaþtan, yenik çýkmýþtý vatan.
Güzel Anadolu’ya düþmanlar üþüþmüþtü.
Cennetin kaleleri birer birer düþmüþtü.
Azmýþtý Avrupalý, yer beðendi yurdumdan.
Ýngiltere, Ýtalya, Fransa, Yunanistan.
Millet’in umutlarý, tükenmekteydi artýk…
Koca bir tarih bitti, Osmanlýyý kapattýk.
Esaret yakýþmazdý, bu cennet vatanýma.
Bir ýþýk gerekliydi, ermeye muradýma.
Birden bir güneþ doðdu, Galata rýhtýmýndan.
Kýrýk dökük bir gemi, umut oldu Samsun’dan.
Zehir olan baharýn, on altý mayýsýnda.
Umutlar alevlendi, Bandýrma vapurunda.
Sürse de tüm iþgaller, ülkede baþtan baþa.
Ýnandý ulusuna, Mustafa Kemal Paþa…
Ýlk kývýlcým, ilk ateþ, yankýlandý vatanda.
Bin dokuz yüz on dokuz, on dokuz mayýsýnda.
Erzurum’da, Sivas’ta, kongreler düzenlendi.
Yurdun dört bir yanýndan, temsilcilerim geldi.
Bin dokuz yüz yirminin, yirmi üç nisanýnda.
Büyük Millet Meclis’i, toplandý Ankara’da.
Bitmeliydi esaret, bitmeliydi bu zulüm.
Haydi dedi paþamýz! Ya istiklal ya ölüm!
Direndi Anadolu’m, düþmanla savaþtýlar.
Ankara’da seymenler, Erzurum’da dadaþlar.
Canlanmýþtý milletim, þaþýrdýlar gafiller.
Görevdeydi efeler, kan kusturdu çeteler.
Ýnönü, Sakarya’da, düzenliydi ordular.
Mezar oldu düþmana, zaferdi Dumlupýnar.
Düþmanýn iþgalinden, güzel vatan kurtuldu.
Lozan antlaþmasýyla, yeni bir devlet doðdu.
Bin dokuz yüz yirmi üç, yirmi dokuz ekimde.
Kuruldu Cumhuriyet, baðýmsýz Türkiye’mde.
Dünya’ya örnek oldu, kimde var bu güç kudret.
Yaþasýn baðýmsýzlýk, yaþasýn Cumhuriyet!
MEHMET FÝKRET ÜNALAN