Ben Nazým’ý hiç görmedim dedi Çocuk;
Ben de Nazým’ý hiç görmedim…
Ama bütün þiirlerini ezberledim,
Halen istediði yerde deðil güzel yurdum.
Siz hiç gördünüz mü Nazým’ý?
Ya da görmediyseniz,
Þiirlerini okudunuz mu?
Of ustam of! Kader mi bu yaþananlar,
Alnýmýza yazý mý?
Yani senin;
Fakir, cesur, çalýþkan Millet’in,
Yine fakir,
Yine cesur,
Yine çalýþkan…
Halen Mustafa Kemal’in dediði gibi;
Öðünüyor,
Çalýþýyor,
Güveniyor…
Ama artýk daha az çalýþýp daha çok öðünüyor,
Ve maalesef güvenmiyor…
Ben de Nazým’ý hiç görmedim…
Ama bütün þiirlerini ezberledim,
Yine aðzý açýk adamlar dinliyor bizi!
Yine açlar, dizi dizi…
Býraktýk gerçek hayatý dizilere sardýk kendimizi.
Deli göz bebekleri büyüyor!
Daha da demirleþti baðrýmýz,
Çünkü hiç bitmiyor acýmýz, aðrýmýz.
Ýþçi, emekçi falan yok artýk…
Hani var da yok gibi.
Maden ocaklarýnda ölüyoruz,
Umurumuzda bile deðil…
El pençe divan,
Eðil babam eðil!
Artýk þehitlerimize, askerimize yanýyoruz.
Terör denen belaya, ne baþýmýzdakiler,
Ne de biz çare bulamýyoruz.
Ýskân almýþ derme çatma binalarda
Depremler gördük;
Doldurulmuþ denizlere kurulan binalarda Öldük…
Denizler hakkýný bizlerle beraber geri aldý.
Ama halen “Sus” iþaretlerine uyuyoruz.
Kýsacasý usandýk ve uslandýk.
Ama onlar usanmýyor, uslanmýyor…
Bizler ölüyoruz onlar halen denizleri dolduruyor.
Ben de Nazým’ý hiç görmedim…
Ama bütün þiirlerini ezberledim,
Efkârlýyým, ustam, efkârlýyým!
Ama kimse vermiyor elini…
Ölümden korkmuyorum,
Düþünüyorum ölümü…
Ama ucuz ölüm düþünmüyorum…
Yedi tepe-i þehrimde býrakmak istemiyorum;
Gonca gülümü…
Dinle ey güzel insaným!
Dinle ey yurdum!
Hiç birini yapamýyorsak,
Bari analara kýymayalým,
Kýymayalým gelinlere efendiler,
Kýymayalým çocuklara…
Kýymazsak onlara,
Zaten her þey düzelecek o zaman,
Sýzlatmayalým Mustafa Kemal’in kemiklerini,
Çatmasýn kaþlarýný o büyük kahraman…
Sýzlatmayalým Nazým ustanýn kemiklerini,
Býrakalým aymazlýðý, vurdumduymazlýðý,
Feyiz alalým ustadan.
Atalým yeniden kurtuluþa adýmý,
Bunun adý ne yazý, ne kader…
Aðlatmayalým analarýmýzý,
“Sizi de bir ana doðurmadý mý?
Analara kýymayýn,
Kýymayýn efendiler!”
MEHMET FÝKRET ÜNALAN