Başımız sağ olsun
annemin çýðlýðýný duydum önce
‘kýzým’ diye baðýrdýðýný
babam daha sakindi, ya da öyle görünmeye çalýþýyordu
yapabileceði bir þey olmadýðýný anlamýþ gibi…
‘korkma kýzým’ diyebildi en son
bana sarýlmýþtý, annemi göremiyordum, iniltisini duyabiliyordum sadece
felaket bir aðýrlýk vardý üstümde
kýpýrdayamýyordum
babamýn baþýmýn üstünden doladýðý elinin parmaklarýný görebiliyordum gözümün önünde,
kýpýrdamýyordu
‘baba’dedim nefesimin yettiðince, ses vermedi.
‘korkuyorum, bana
‘korkma kýzým’ desene yine…’
annemin iniltisi de kesilmiþti bir süre sonra.
aðlayan, aðýt yakan insanlar vardý çevrede
dayanýlmaz bir uðultu kulaklarýmda.
uzunca bir süre sonra küçük bir ýþýk doðrultuldu yüzüme
‘yaþýyor!’ diye baðýrdý adamýn biri
bak baba, çýkaracaklar bizi bu sýkýþtýðýmýz yerden…’
önce beni çekip kurtardýlar o küçücük delikten
‘peki ya babamla annem(?)!’ diye düþünürken
‘öncelik hayattakiler’ dedi birisi.
yüzünde çaresizliðin ifadesi…
bu ne demekti
midem bulanmaya baþladý, çok susadým, çok sýkýldým
çok da üþüyorum üstelik…
annemin ocaktaki yemeði
babamýn ödeyemediði elektrik faturasý
öðretmenime sormak için biriktirdiðim matematik sorularý…
her sene badanasýný ertelediðimiz duvarlarýn altýnda kaldý
yoruldum sanýrým, uykum var benim
annem babam merak eder, yanlarýna gitmeliyim.
biz hep erteledik, siz yapmayýn…
hoþça kalýn, dostça kalýn…
insan kalýn!
E.Ö
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.