yenilen ben, yeniden bir eski bankýn ortasýndayým. saðým da solum gibi yalnýzlýk. arada kalmýþým...
hissizlik ne garip, garip bir dürtü yalnýzlýk. kendi kendine konuþma molasý alýyor bir tren karþýmda, bir eski adam trenin baþucunda. yar’in den ayrýlmýþ gibi aðlýyor.
peron boþalmýþ, herkes bir hengame alýyor simitçiden orada bir tren can çekiþiyor, simitçi gevrek gevrek hayata tutunuyor...
bir keþmekeþ hava, ha yaðdý, ha yaðacak. bir iki sevgili ayrýlýyor. bir iki sevgili birleþiyor.
son nefesini vermekte kalkamayan tren, aðlayan bir iki sevgili gülüyor ayrýlmadýklarýna. bir tren can çekiþiyor, baþucunda bir eski adam aðlýyor...
bu banký terketmek zorundayým. saðým solum yalnýzlýk, o kadar yalnýz kaldým ki burda ben yalnýzlýk en saðlam yarenim oldu. yaren deðil istediðim benim, ayrýlmak için bir yar arýyorum bu hayattan trene çok üzüldüm, yar kenarýnda aðlamam lazým bir eski adam lazým yanýma kefeni saracak baþucumdan ayak ucuma...
Þiir:|beyaz_yalan| Seslendiren:Turgay Bakan Sosyal Medyada Paylaşın:
beyaz_yalan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.