BİR MEZAR AĞLIYOR
BÝR MEZAR AÐLIYOR
Kaç bayram geçti bilmem, yýllar oldu kimse gelmez baþýma.
El açýp da bir fatiha okunmaz oldu mezar taþýma.
Evlat ecdada küsmüþ,
Unutulmuþ akraba, hýsým kimse bakmaz olmuþ ardýna.
Ne varsa satýp savmýþ ecdadýn emanetini.
Mahkum etmiþler onlarý iki taþ arasýna.
Yýlda birde olsa aslýna dönmeyi zül saymýþ kendisine.
Garip kalmýþ o mefda, üzerini dikenler, çalýlar bürümüþ.
Yosun tutmuþ taþlarý üzerinde kuruyan gözyaþlarýndan.
Bir mezar aðlýyor sessiz ve derinden.
Bu nasýl bir nesil, bu nasýl bir nefermiþ,
Gider de dönmez seferinden.
Kerpiç olup örüldüðü, mertek mertek döþediði, sevgi ile süslediði o haneler viran olmuþ.
Þimdilerde buralara ya baykuþ tünemiþ ya da yad, yaban tütdürür olmuþ.
Tek umudu bir rahmet, bir avuç Fatiha,
Her bayram umudu hüsranla son bulmuþ
Sessiz çýðlýklarý çýnlar o mezarlýklarda.
Ey evlat Bir zamanlar bende vardým bu yalan dünyada.
Benimde neslim vardý kaþýk çalan soframda.
Unutmadým sen gibi ne aslýmý, ne neslimi.
Yýllardýr bir mezar aðlýyor burada bir türlü duyuramamýþ sesini.
Bir mezar aðlýyor ahu zar ile
Taþlarý yosun tutmuþ.
Taþýný yapan usta isim yazmayý unutmuþ.
Suyu çekilmiþ bir deðirmen gibi, ark bozulmuþ, çark kýrýlmýþ.
Belki yüz yýl geçmiþ belki de daha önceydi tüm ayaklar çekilmiþ.
Duymadý mý o nesil “her Nefis Ölümü Tadacaktýr” ayeti kerimesini
Kul olmuþ insan nesli doymayan nefsine.
Ne varsa satýp savmýþ, dünyayý ölümsüz, ömrünü sonsuz sanmýþ.
Adem oðlu topraktýr bir gün döner aslýna.
Kiminin göðsünde güller açar kimi gözyaþý döker iki taþ arasýnda.
Geçmiþini unutanlar bir gün varýr da huzura,
Yapýþýr ecdadý onun iki yakasýna.
O da yerini alýr bir gün garipler sofrasýnda.
Tüm garipler için Bir Rahmet, Bir Fatiha yollayalým bu bize farz olmasa da.
Osman Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.