~ey gözyaþým
yanaðýmdan iz býrakmadan geç
olur mu~
hüzünlü bir vedadýr her kuruyan yaprak
yere düþerken bilir ki hasretin hoyrat rüzgârlarý savuracak onu
bir hazan vaktidir sevgilinin yokluðu demlenir yüreklerde
gazel olur daðýlýr karýþýr topraða kuru yaprak
ey sevgili
kuru bir yaprak gibi dökülüyorum dallarýmdan
dallarým öyle çýplak kaldý ki, yere eðdiler mahzun bakýþlarýný
bir kuþ konsa var ya kýrýlýp düþecekler
yaðmur kokan ýslak kaldýrýmlara
gelen geçen çiðneyecek yüreðimi telaþlý adýmlarýyla
ben gözlerimde yaðmur bulutlarý
hep senin gelmeni bekleyeceðim
ve sen gelmeyeceksin
ey sevgili
kar mý yaðdý yollarýna gelemeyiþin ondan mý
yoksa aþýlmaz yüce daðlar mý var önünde
denizler mi taþtý ülkende
ýrmaklar tersine mi akýyor, köprülerini mi yutmuþ
gök yerde, yer gökte mi
ey sevgili
çýðlýklarým yankýlanýyor uykularýmýn nemli duvarlarýnda
iplik iplik sökülüyorum sanki, yokluðun acýttýkça içimi
bir bebek annesine nasýl muhtaçsa
öyle muhtacým sana
ve bir anne nasýl korkuyorsa bebeðini kaybetmekten
öyle korkuyorum sensizlikten
iþte
anla
ey sevgili
ne zor bilir misin
dar vakitlerde sana sevdamý anlatmaya çalýþmak
zembereði bozulmuþ zamana inat
noktasýz cümlelerimle dizilmek mýsra mýsra yoluna
seni düþünmek ve sensizliði yaþamak
ne zor bilir misin
kelimeler katar katar sýralanýrken dilimde
bunu sana anlatamamak
ne zor
ey sevgili
beyaz bir güvercin olup sana uçmak isterdim
duyuramadýkça sesimi
kanatlarým hasret yüküyle kýrýlmak üzereyken
gelip pencerene býrakmak isterdim sevdamýn nazlý çiçeðini
ýlýk bahar meltemleriyle okþamak isterdim tenini
karakýþlarda bir avuç güneþ olup ýsýtmak isterdim
yüreðinde açan kardeleni
þimdi sonbaharýn hüzün kokusu karýþtý rayihalarýma
kýnalý bir baharýn geliþini bekliyor kýrgýn dallarým kaç zamandýr
bir kibrit çaktým umutlarýmý söndürmemek adýna
ya yeþereceðim gelecek baharda ya da kendimi yakacaðým
dokunmayýn bana
dokunmayýn
yoksa
yoksa aðlayacaðým
~kendi içimizdeki karanlýðý öldürmedikçe mutluluk ýþýðýna kördür gözlerimiz~