Küçükken derdim ki hep; "Anne ben þair olacaðým." "Kýzým "derdi annem, "Sakýn yazma, Kalemini kýrarlar." "Olsun annem,baþka bir sürü kalemim var." Bilemezdim ki kalemi kýrýlanýn idam edildiðini, Anlamazdým ki eskiden þair, yazar olmanýn yasak olduðunu... Anne þimdi yine yazýyorum; Ýster kalemimi kýrsýnlar, ister hapse atsýnlar...
Annem, caným annem Ben O’nu çok sevdim Evet hataydý Hayatýmýn en büyük hatasý. Olsun be annem güzeldi de... Bir bebeðin masum saçlarýný okþarken sevdim O’nu en çok Ya da küçük bir çocukla saklambaç oynarken, Bazen de istediði yapýlmayan gencin göz yaþlarýnda Evet sevdim annem... Hayatýmýn hatasýný bile bile yaptým Sevdim annem. Þimdi olsa yeniden severdim sonsuzca... Ne bir bebek kadar masum, Ne bir genç kadar asiydi ama.... Çok vefasýzdý benim aþkým. Ýlk göz aðrýsý, ilk kýpýrdamalar, ne dersen de Sevdim annem.... Deðer miydi, deðmez miydi? Yakýþýklý mýydý, çirkin miydi? Zengin mi, fakir mi bilmeden sevdim annem. Hani dersin ya:"Kork Allah’tan, kork korkmayandan" diye Ben bir Allahsýzý sevdim, ben bir kitapsýzý sevdim... Suçum neydi onu da bilemedim amma; O’nu Allahýna kadar sevdim annem...
Belki yeniden yakalarýz aþký bir gemide Belki de bir 3, 5 nöbetinde Ya da en son demlerimizde, Olsun be annem ben aþk çocuðuyum Aþksýz yaþayamam annem.... Sosyal Medyada Paylaşın:
EKLİMASEA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.