Geldiğim Son

seni aramak öðle sonralarýna benzerdi
gölgeli aralar kadar acýmtrak ama dirençli
yaz sýcaðýna bezgin duvarlar nasýl suskunlaþýrsa
kýþ akþamlarýnda...

toprak evler sýralanýrdý yoksul göçebeliðimize
karlý tebessümlerle yürümelerin sonu iyimserlikti
buzlu anýlar akarken düþ ocaklarýma
bir sen kalýrdýn yerli yerinde üþümelerimin sonu...

saklý korkular birincil kaygýlarla beslenerek
aðaçlarý abartýlý hýþýrtýlý bir caddenin ortasýnda
donduracak sensiz yüreðimi...sen yine hep yine
sýmsýcak kalacaksýn...
uzay boþluðunda sonsuzlaþtýrdým adýný
bilmem kaç kez kesik kesik hýçkýrýðýmla
en ani ölümden daha bir bütün
yani o kadar kalýcý...

gündelik unutkanlýklarla terk edilmiþ parklar gibi
hazin öykülü bitmeye vaktim yok
ben kendimin bile en kolay vazgeçilebilir alýþkanlýðýyým
geldiðim sonda noktalarým kimliksiz
nerden baksam seni sevmekle sonuçlanacaðým...

ellerimin titrek utancýyla çizdiðim yolda
yorulacak ayrýlýk
incelen gururu solgun
ve biliyorum
en kibar gülmelerin soylu adabýnda bile
seni yanýtlayamayacaðým...

mevsim sarhoþu kumrular yuva yaptýðýnda saçlarýma
ben senin hayata bakma penceren olacaðým
inanýp yaþamadýðýn...

baþucumda selvi ayakucumda serçe
birleþince topraklý bir suda
ortamda tuhaf bir boþluk
sen bir türlü yoksun
sevmiyorum yýldýzlarý...


kaðan iþçen
Sosyal Medyada Paylaşın: