sessizlik... çýplak ayaklarým ile yürüyorum geceyi parçalýyor rüzgar yaðmurlarýn yýkadýðý sokaklar yerlere saçýlmýþ camlar kanýyor ayaklarým bir umut uðruna geliyorum sana beklemek zor, unutmak imkansýz sabahý görmek zor, sessizlik yine ayný bir ucu gece mavisi, diðer ucu karanlýk
müzmin baþ aðrýlarým tutuyor yine kozalanmýþ bütün umutlarým hepsi bozuluyor soðuðun etkisi ile gelmeyeceksin belki de ölüm bile olmayacak yalnýzlýðýmýn girdabýnda tükeneceðim korkmak kalabalýklardan yersiz dökülüyor bulutlar yeryüzüne kýyamete kadar sürecek bu azab topraktan çýkacak çürümüþ bedenim çýðlýklar ile dirileceðim yüzyýllýk kabrimden...
gece uzun ve soðuk nöbetler tutuyorum sabaha karþý bilmiyorsun ki yanýyor içim aslýnda dilimi sýkýp büküyor acýlarým saðýr çocuklar gibiyim dilencilerin oturduðu bir mahallenin ilk binasýnda sessiz, sensiz ve usulca ölümü bekliyorum...
Sosyal Medyada Paylaşın:
muhammedammar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.