Belirtisiz aþkýmýn,
Tamlayaný sendin, tamlananý ben.
Tam benimsin derken,
Nerden çýktý bu dolaylý gidiþler?
Devrik düþlerimin gizli öznesi (sen) olmak varken,
Neden üç noktalar hep … sonumuz oldu?
Yeni bir sayfa açmak isterken hayata
Noktalar “. “ neden bel baðladý gün sonlarýna ?
Yanýp sönen virgüller “,” atan her saniyede
Belki susmak gerekti þimdi.
Belki de bir satýr altýndan devam ederiz aþka - - -
Ayrýlýklar ardýnda bir soru iþareti býrakýrken “?”
Sorular, sorunlara (parantez) açtý sessizce.
Giderek büyüdü sensizliðim,
Anlamýný yitirdi kelimelerim.
Ve artýk sen yoksun cümlelerimde.
Söylesene kahramaný kimdi bu vurgunun?
Sanýrým beni ancak yarým kalan hikâyeler anlar,
Aþkýn baþý mutluluk, sonu yalnýzlýktý bilirim.
O zaman yalnýzým,
O halde susuyorum…
A.C.B.