BABALARIN SEVGİ SAVAŞI

Babam tutar mýydý ellerimden anne,
Babam da sever miydi beni?
Onlarda sevgi mahremdi;
Sevmek ayýptý belki de yavrusunu.
Gelenek baðlamýþtý duygularýný,
Teriyle yýkardý yavrularýnýn kokusunu.

Sen karnýnda, o sýrtýnda taþýdý bilirim,
Aç kaldý, ama aç koymadý.
Babam bizim için koþuþturdu yollarda,
Bizim için hayatýna doymadý.

Engelledi kibrimiz babamýza bakmayý,
Nedense hep Anne için þiirler yazdýk.
Baba olunca fark ettik babamýzý,
Ýþ, eþ, aþ, sahibi olmak, babaya verilen yüktü.
Anne sevgisini verdi sadece,
Babanýn derdi sevgiden de büyüktü.

Bana “Seni seviyorum”, diyemedi bir türlü,
Yüzüme gizlice bakarak yaþadý zevkini.
Bir ömrü keyfine deðil, bizlere adadý,
Kendini hayat çarkýnda öðüttü
Bunun içindir ki kutsal bir çýnardýr adý.

Öptüm ellerini, öptüm yanaklarýný,
Bugün ellerimle koydum taþ yastýða baþýný.
Zaman beni de babamýn çizgisine çekiyor her gün,
Ben de kazanabilir miyim acaba,
Uðruna ömrünü verdiði bu sevgi savaþýný?

Bu savaþ, ekmek kadar aziz, aþk kadar kutsaldýr,
Bizi dünden alýp yarýna taþýr atlarýyla
Bu savaþ, var olmanýn gerçek adýdýr,
Bizi bize kazandýrýr kanatlarýyla…

MUHSÝN ÝLYAS SUBAÞI

Sosyal Medyada Paylaşın: