Kendim Kadar Hiç Kimseyim Ben

Fermanýmdýr..
Yaþadýðým hayat..kader fermaným…
Çýrpýnýþlarým kimsesiz birer çocuk..
Ve çýldýrýþlarým içten içe vahim ciðer yarasý..
Duymalarý gerektirmeyen o sese kimlik veren benim…
Kendim kadar hiç kimseyim ben..
Düþlerime sancýlar doðar…
Ve ben
Hayallerimde faili meçhul cinayetlere kurban giderim hep..
Sonra geceye yaslarým gözlerimi…
Halime bir güzel gülerim…
Yarýn da aðlayacaðýmý umursamadan…
Geleceðe tutunurum sürükler beni ama hep arkamda kalýr…
Arkamdaki tarihe bir göz atarým…kimsesizliðim büyür…
Yalnýzlýk ürkütür beni..
Ama sahtekarca çok severim derim…
Çünkü kendim kadar hiç kimseyim ben…
Omuzlarýmda kavgaya tutuþur melekler..
Ortalarýnda kalýr cehennemi yaþarým…
Cennet güzel gelmez bana…
Kendimin hiç kimsesizliðine aidim…
Cennete deðil…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
En sadýk dostum yoktur…ki ihanet edenim olsun
Sigaramýn beni terk ettiði gecelerde sýrtýmdan vurulurum…
Aðlayaným yoktur aðladýðým kadar…
Beynim sýzlar…
Ýlaçlarýmý alýr ama uyuyamam…
Dört gözle ölümü izlerim…
Burukluk ta içime sinerken…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Aþk dedikleri her neyse ondan olur terk edilirim…
Ýþte o zaman ben kendim kadar herkesim…
Kendim kadar herkesin acýsýný yükler…
Ýçime taþýrým…
Ta ki içimdeki cehennem azana kadar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Dilim ýrkým kimliðim yoktur benim…
Dünya kadar bir yürek taþýrým içinde hiç kimselerin olmadýðý…
Ama sevdim insanlarý onlara aldandýðým kadar…
Ve terk edilirim
Vardý kimseler yüreðimde hiç kimse olmadýðým güne kadar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Özlerim…çocukluðumun yýrtýk pantolonlarýný…
Onlarla oyun oynamaya giderken koþmayý özlerim..
Kirletirdim kendimi þimdi de kirletildiðim kadar…
Çocukluðumun masumluðunu…
Kanayýp parçalanýrcasýna ölümcül bir özlemle özlerim…
Ser verip sýr vermeyen bir gençliðim yok…
Her þeyim hayat maðduru bir fahiþenin adý kadar aþikar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Asla üþümem geceleri…
Beni ýsýtan hiçbir koyna ve kollara girmedim…
Ondandýr yaralanýþým…
Üstelerim geçmiþi hiçbir bulmaca yoktur aklýmda…
Hatýrladýðým þeyler çoktur asla unutamayacaðým kadar..
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Þiirler yazarým…
Kimliðini bulamaz hiçbiri…
Benimle kalýrlar ve yalnýz…
Tavana diker gözlerimi çakýlý kalýrým geceye…
Aðlarým hiç aðlayamayacaðým kadar…
Gözlerim düþer gençliðime…
Aðlayacaðým kadar aðlarým…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Doðum tarihim yok ne kadar yaþayacaðýmaysa ben karar veririm…
Deli deðilim…ama þizofrenim…
Kendimi aldatýrým sarhoþluðumla…
Darmadaðýn bir hüzün benliðimi sarar…
Ama unutamam yaþama sebebimi…çünkü hiç hatýrlamadým…
Uðruna yaþayacaðým bir þey olmadýðý kadar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Serseri bir yaným saklýmda…
Camlarý kýrar yüreðim kadar olmasa da kendimi yaralarým…
Aslým astarým yoktur benim…
Zaman deðiþtikçe kabuk deðiþtirir hep yeni sonbaharlar yaþarým…
Aðýrca bir derdim olduðu söylenemez…
Çünkü derdim hiçbir aðýr derde benzemez…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Doðduðum evi özlerim zaman zaman…
Çünkü zamanla yaþanýlýr hep..
Ve zamana mahkum…
Ama zamana mahkum olmayý reddetmiþim ben…
Ölümüme kendim karar veririm zamanýn haberi olmadan…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Aþk þiirlerinde kafiyeleri tutturamam…
Hayatým gibi daðýnýk yazar daðýnýk okur geçerim…
Ama hiçbirini hayata teslim etmem…
Sözüm var mezarýmla beþik kertmesi þiirlerim…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Mutlu bir yanýmla avunmadým asla…
Avunacaðým hiçbir mutluluðum olmadý hala
Parçalandým lime lime.. sancýyla deðil cehennemin ta kendisiyle…
Dengime düþen acýyý yaþarým asilce…dengim olmayan acýlarý saymadan…
Kendime yalnýz kendim yanabildiðim kadar yanarým…
Çünkü ben kendim kadar hiç kimseyim…
Ýlgilendirmem kimseleri…
Ýlgilenmediðim kadar…
Fazla konuþmam..kendimle konuþtuklarým kadar…
Ben deli deðilim.. þizofrenim…
Annem babam kardeþlerim ve
Dengim olan arkadaþým eþim dostum akrabam yoktur benim…
Çoktan büyümüþüm ben
Bunu anladým..
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Bir yarim vardý o da bakýþlarýný gözlerimden kýstý…
Kýstýðý bakýþlarý gözlerimden akar durur hala…
Ama kendim kadar deðil..
Kendimi aþacak kadar…
BEN ARTIK HÝÇ KÝMSE KADAR HÝÇ KÝMSEYÝM…
Yarimi sevmedim ki farkým olmalý seven herkesten…
Aþýk da olmadým ona…
Çünkü sevmekte unutmak ve aþkta ayrýlýk vardýr…
Ben yarimi çocukluðumun tüm masumluðuyla yaþadým…
Hiç kimsenin yaþayamayacaðý kadar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Hayat hikayem yoktur benim…
Hayata ait deðilim…
Hayatýn bana ait olduðu kadar…
Umut beslemem asla…
Umudun bittiði yere rastlamadým…
Ben bitmiþ hayatýma kurban giden maktulüm…
Cinayete kurban gidecek saatlerim yoktur benim…
Her an intihar ederim…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Tanýyaným yoktur evlenmeyi düþündüðüm kiþiden baþka…
Kimsesizliðimi duvara asar kifayetsiz çýrpýnýþlarýný izlerim…
Saadeti bulamam…kaybettiðim kadar…
Ama mutluyum.. yarimi asilce asla unutamayacaðým kadar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Ne sevenim ne aðlayaným yoktur hiç olmadýðý kadar…
Ki ondandýr belki kirpiklerime konan bulutlar…
Bu güne kadar hiç kendim düþmedim…ki kendime aðladýðým ondandýr..
Yatsýya kadar yanan mumlarým olmadý hiç…
Tarihten bu yana yatsýya kadar sönen tüm mumlar kadar…
Öyle kolay kolay bir þeyi kafama takmam…
Zoru kafama takarým…
Bugüne kadar hiç takmadýklarým kadar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Kendimi suçlar yargýlarým…
Ezelimden ebedime her þeyimle…
Hiç kimseyi yargýlayamayacaðým kadar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Eþim ve çocuklarým asla olmayacak…
Yaradana küsmüþ gibi susarým…
Çocuklarýmýn annesini benden aldýðý kadar…
Kelimeyi þahadet getirmeði ve fatiha okumayý bilirim…
Ama yalnýz kendime saklarým…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Ne ölümden ne de mezardan korkarým…
Yalnýzlýðýmdan korktuðum kadar…
Türkülere aldanýr düþünürüm efkarým kurþunlar beni…
Ölüp ölüp dirilmem…
Ben hep ölüyüm…
Kendim kadar hiç kimseyim ben …
Sesim ciðer yakan soluðumdan ürker susar…
Gençliðimin yanmasý kadar…
Konuþamam..konuþacak kimselerim olmadýðý kadar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben..
Ýstemedim hayatýn kendisine ait olan pisliklerini…
Tanýdým…satýlýk dünya denen mereti…
Ki gözlerimin arkada kalmayacaðý ondandýr..
Kendim kadar hiç kimseyim ben
Cennetle göz göze gelmiþliðim oldu…
Þiirlerimin sahibini yitirmeden önce…
Ki ondandýr yüreðimdeki kýyamet ve deprem..
Gülümsemeði bilmem…
Öðretenim olmadý hiçbir zaman…
Ondandýr hep ýslanýr çehrem…
Kendim kadar hiç kimseyim ben..
Anladýðýmý yaþar anlamadýðýmý yaþatýrým…
Ki yaþattýklarým hayatýn adaletsizliði…
Anladýklarýmýn baþlýðýysa sadece yalnýzlýðým..
Beni asla aldatmadý asla aldatmaz da…
Onunla yaþayarak anladým
BEN ARTIK KENDÝM KADAR YALNIZIM…
VE YALNIZLIKTAN ÜRKTÜÐÜM KADAR KORKAK…
Doðum tarihim yok benim ama ne zaman öleceðime ben karar veririm…
KENDÝM KADAR HÝÇ KÝMSEYÝM BEN…
Ve herkesten yalnýzým artýk.. hiç olmadýðým kadar..
BEN DELÝ DEÐÝLÝM…ÞÝZOFRENÝM…
Bu son dizedeki son nefesim…


Sosyal Medyada Paylaşın: