Ölümümü çok uzak sanardým þimdi yakýn
Gezdiðim tenha yerler, uçurumun kenarý
Sarhoþ esen rüzgârý, atlama Soner sakýn!
Diyerek konuþturdu, sol kulaðýma Tanrý
Aþaðýya bakarken baþým dönüyor baþým
Parmaklarým kýrýldý tutunurken topraða
Maðlubiyetle bitti kendimle her savaþým
Þimdi Azrâil sahib burcumdaki bayraða
Eskisi kadar yok ki yaþamaya hevesim
Gökyüzü mavi deðil eskisi kadar, neden?
Mezarlýða doðrudur altýncý son vitesim
Beni yakalýyamýyor gökteki radar neden?
Ýnsan denilen varlýk pamuk iplik, asýlma!
Düþersin benim gibi karanlýk bir girdaba
Güçlüyüm diye dýþtan kibirle hiç kasýlma!
Birgün bütün varlýðýn dönecek bir seraba
Yanan ,,umutˮ mumlarý, sönüyor yana yana
Etrafa bakýyorum yok bir tane kandil veren
Yalvarýyorum her gün, sevdiðim her insana
Þu gözyaþlarýma yok bir tane mendil veren
Soner ÇAÐATAY (05:12) 15 Ekim 2011 / Wuppertal / Almanya