Unutamıyorum diye başlıyordu bütün ayrılık kokan şiirler

’Unutamýyorum’ diye baþlýyordu bütün ayrýlýk kokan þiirler.
Ve sen bütün ayrýlýk kokan þiirlerin gizli öznesisin.
Dizelerimden taþýyor ihanetin, birbirine karýþýyor mýsralarým.
’Türk Dil Kurumu’na inat bir Türkçe ile’ baþkalaþýyor harfler.
Her harf senden bir iz taþýyor.
Hangi aþýk þiir yazsa sevdiðine mutlaka bir dizesinde senden bahsediyor.
A’dan z’ye senden bahsediyorum bir yerlerde, kimselere !
Hunharca katledilmiþ kelimelerimle türkü yakýyorum ; notalarýnda darp izlerin.
Adýn kadar aklýmdasýn.
Ýsimsiz þiirler yazýyorum yalnýzlýðýn yurdu olmuþ bu þehirde.
Zarfýn sol üst köþesine yazabileceðim bir ismin bile yok.
Dizelerimde çýnlýyor yokluðun.
Ayrýlýðýn masumiyetinden olsa gerek ; tek hareketiyle yalnýzlýðý tersten giydiroyor üzerime..
Kaç satýr daha barýndabilirim seni sahipsiz þiirlerimde ?
Kaç cümleme daha gizli özne yapabilirim ki ?
Kaç gerçekte daha kandýrabilirim kendimi ?
Daha kaç yalan söylerim kendime ’o gelecek’ diye ?
Daha kaç devrik cümleme gizli özne yapmam gerekecek seni ?
Daha kaç satýr sürecek bu veda...
Bütün kelimelerimi ’gitmek’ üzerine inþa ediyorum.
Hiç bir mastar eki kullanmadan.
Bütün gidiþlerini soðuk kolonlar halinde yýðýyorum üst üste.
Hunharca katledilmiþ, harflerinde darp izleri olan.
Sonra koca bir ayrýlýk yýðýný oluyor.
Mimarý sen, iþçisi ben...
Burada insanlar seni soruyorlar bana.
Bilmiyorum diyorum, o gitti bir daha gelmeyecek diyorum.
Adýný soruyorlar, adý yok diyorum. O, adýný o’nun soyadýna bahþetmiþ diyorum.
Seni soruyorlar bana.
Unuttum diyorum.
Çünkü o býraktýðým gibi deðil diyorum, anlamýyorlar.
Ne tuhaf...
Ben onlara seni anlatýyorum onlar aslýnda bilmiyorlar..
Biliyorum bir gün bu þehir getirecek seni bana.
Belki bir çay bahçesinde ayný anda sipariþ vereceðiz yada ’pardon iki çay alabilir miyim ?’ diye seslendiðin yüz benimkisi olacak.
Belki yüzüm aklýna gelmeyecek ama gözlerim aklýndan silinmeyecek..
Sensizlikte tutmayan dikiþlerim
Eksilen gülüþlerim, seviþlerim
Ve kanayan dizlerimle
Ýntihap baðlayan yaralarým var.
Yaralar baþkalaþýyor yokluðunun her evresinde.
Oralarda bir yerlerde nefes aldýðýný bilmek
Ruhumu hayata baðlayan bir refleks sanki.
Umudun tükenmediði bu þehirde
Melekleri andýran gülüþlerin kaldý bana..
Sen saçýnda ki kýrýklar gözükmesin diye saçlarýný toplarken, ben ; etrafa saçýlmýþ hayal kýrýklýklarýmý topluyordum ayaðýna batmasýn diye..
Ama sen üzerime basa basa gittin.
Yokluðun bütün zamanlarý katranýndan vuruyor þimdilerde.
Saatin çarkýný kýrýnca zaman geçmez sanma.
Akrep yelkovanýn peþinden gitmeyince zaman durmuþ sanma.
Zamanýn amansýzlýðýna aldanýp adýmý adýndan arýndýrma.
Zaman su gibi akýp gidiyor.
Yaklaþtýkça yaklaþtý ayrýlýk vakti.
Hayaller deðiþti, umutlar tükendi.
Dýþarda intihar sesleri.
Gideceksin, biliyorum.
Öleceðiz...
Gelecek zaman eki kullanmýyorum artýk devrik cümlelerime.
Çünkü biliyorum ki hiç biz zaman eki seni döndürmeye yet-me-ye-cek..
Ve artýk hiç bir gelecek zaman eki seni ayný cümle içinde bana getirmeyecek...
Þiirlerime iyi bak.
Þimdilerde onlar ; senin sefasýný sürdüðün aþkýn cefasýný taþýyor...

Yunus Emre ÜNDAR
Sosyal Medyada Paylaşın: