Işıklar Sönmesin

ben oldum olasý
karanlýktan hep korkmuþumdur
ondan, çocukken annem söndürmezdi hiç ýþýklarý
hiç yoktan perdeler canlanýrdý yoksa
bir adam boyunda ne var ise iþte...

garip bir çocuktum ben
her þeyden korkan
ve hiçbir þeyden korkmayan
Batman’ýn ve o yörenin bütün çocuklarý gibi
çoðu zaman oyuncaklar yerine
çöplüðe býrakýlmýþ mühimmatlarla oynardýk
biz oynardýk onlar patlardý
sonra aðaç dallarýnda
sonra nehir yataklarýnda
çok sonra çöp atýklarýnýn arasýnda toplanýrdý parçalarýmýz...
biz yine de oynardýk
çocukluk iþte...

bak hiç yoktan doksanlý yýllar aralandý...
hiç yoktan, cinayetlerin bir salgýn gibi yayýldýðý o yýllar
onlarca yok hayýr
binlerce cesedin gazetelerle örtüldüðü o yýllar

çocukken hep
Tanrým derdim Tanrým
ýþýklarýný hiç söndürmesen olmaz mýydý
hani belki de bu kadar kolay örtülmezdi her þey
hani güpegündüzde vuruldu bu kentte insanlar
ama nedense, kimseler görmezdi kimseler duymazdý
çünkü herkes herkesten bir acayip korkardý...

bugün bilen
bütün ýþýklarý yanýktýr...
yoksa perdeleri ayaklanýr
ilkin odamýn.


Sosyal Medyada Paylaşın: