Sen miydin

Saklandýðýn kim acep, sen gizlide beklerken,
Haykýran düþüncenle, nasýl senden kaçarsýn.
Korkunu biriktirip, ard ardýna eklerken,
Kanayan yüreðinden, kývýlcýmlar saçarsýn.
.......Dertlerin çokluðunda yüreðine sensin kul.
......Varlýðýn yokluðunda, hýncýn bile sana çul

Iþýðýn mý akýyor, sýðýnýnca bendine,
Zindaný yarýp gelen kor meþ’ale sen miydin.
Boynun bükülmüþ yine, çekilmiþsin kendine,
Zifiri karanlýðý duldalayan en miydin.
             Elbet de adam sanýr, saklandýðýn bu hayat,
             Korkup da gizlendiðin, bu gerçeðe seyahat.

Kime dertlendin yine fokur fokur kaynarken,
Akmadý damarýndan aleme gönül suyun
Deva bulman mümkün mü, sen gözünle oynarken,
Haslet seni hapsetmiþ, deðiþmez senin huyun
……….Aþýlmayan gün gelip, gönlün çiçek açacak
……….Çok deðil az ötede, yüzün þefkat saçacak.

Sen verirsen özünü, her pusuyu kurana
Kaybolur son umudun, onur sende yiterken  
Kendini kaybedip de sokma eli arana,
Gülmeli biraz yüzün, nefes tende biterken
……….Ölüme yolculanýr, her an bir canlý varlýk
……….Hayra karþý çýkanýn, göreceði hep darlýk.

Nedir bu bolluk nedir, peþinden gittiðimiz,
Fakirlikten süzülüp, para denen çukura
Yaren düþman demeden, ardýndan ittiðimiz
Birisine güleriz, sýrtýna vura vura.,
……….Üstün baþýn süslüyken seni insan görürler,
……….Ýçin hinlik üssüyken,  köz haline erirler…

Zekeriya DUMAN

Sosyal Medyada Paylaşın: