EY İSTANBUL

Ýstanbul,
Sen adamý ya adam edersin ya da sille tokat döversin.

Sen benim için Çengelköy’de alýmlý ,asi güzel,
Topkapý’da yataðýna uzanmýþ haremsin.
Sen adamý deli de edersin ,sevdanýn elinde deli divane de,
Sokaklarda yatýp kalkan biçare de edersin.

Sen Beþiktaþ’ta eski bir þarký,siyah beyaz resimlerdeki gibi,
Köpük köpük ahþap iskeleye çarpan denizimsin,
Sen Karadenizin hýrçýn dalgalarýna kapýlýp
Kýyýya vuran vapurumsun.
Ey Ýstanbul Sen Beyoðlu’nda el ele ,göz göze ,
Yürek yüreðe gezenimsin,tozanýmsýn,koklaþanýmsýn.
Emirgan’da bir sabah vakti ayaküstü kaynayan demliðim ,
Bardakta tüten çayýmsýn.
Masamýn üstünde peynirim,sýcacýk çavdar ekmeðimsin.
Ýstanbul, Sen salaþ Asmalýmescit meyhanelerinde
Yalnýzlýklar ,hasretler içinde içilen rakým
Kan rengi þarabýmsýn.
Bir baþýma yalnýzlýklarýmsýn sen Ýstanbul.

Sen Ýstanbul Öyle bir þeysin ki çok þeysin,
Yaðmurlu gecelerimde saçlarýmý ,
Sýrýlsýklam ýslatan saðanaðým,
Karlý beyaz gecede düþlerime tane tane yaðanýmsýn.
Üsküdar evlerinin pencerelerini alev alev yakan güz güneþimsin.
Çamlýca sýrtlarýnda açan kýrmýzý goncamsýn sen Ýstanbul.

Vahþisin,gizemlisin,açsýn,
Ýstanbul sen gözü doymayansýn.
Yüreðimde saklý adýn.baþýmda taçsýn,sultanýmsýn.
Savarona’da mehtabý seyreden mavi gözlü atamsýn,
Ýstanbul Sen Mimar Sinan’ýn elindeki sihirsin,
Yarattýðý eþsiz esersin,camiler ,minarelersin.
Ah Ýstanbul aðýna düþmeyen var mýdýr acaba?
Senin yollarýnda yitmeyen ,ölmeyen var mýdýr Ýstanbul?
Akþamdan kalan yorgun sabahlarda ,
Göz kapaklarýný aralayýp da,
Seni görünce ilk günkü gibi sevmeyen ,
Sana sevdalanmayan var mýdýr Ýstanbul?
Büyükada’da esen serin rüzgarýný içine çekmeyen biri ,
Var mýdýr acaba?
Bir kiþi bile çýkabilir mi sana hakkýný teslim etmeyen,
Gönlüne seni çizmeyen?
Masmavi denizine ,yedi tepeli gökyüzüne
Aþýk olmayan yoktur diyorum Ýstanbul.

Ey Ýstanbul
Sen gözlerinin derinliðinde boðulduðum,koyu mavi göðüm,
Yeþilden maviye çalan çarþaf çarþaf sularýnda yüzdüðümsün.
Hovardasýn,hoyratsýn,ukalasýn sen Ýstanbul.
Hasret duyduðumda yüreðimi delip geçen
Tabancamýn mermisisin.
Gölgesi gözlerime düþen yakamozsun,
Kýzlarýmýn yaþadýðý,nefes aldýðý þehirsin sen ey Ýstanbul,
Sen beni kahredensin,yok edensin.

Ah Ýstanbul,
Bebek yokuþunda her bahar utana sýkýla açan manolyamsýn,
Beni yalnýz býrakýp da bir hiç uðruna,
Çöllere savuran zalim yarsýn.
Ýstanbul sonbahar hüznümsün kýrlaþan saçlarýmda,
Bir þarkýsýn sen,doyumsuz bir aþksýn,
Karþýlýksýz aþklarýn ,intikamlarýn ,acýlarýn þehrisin,
Sen beni öldürür,yok edersin,
Kahredersin Ýstanbul.

OSMAN ÖZTÜRK...EYLÜL 2011
EKSÝK SAYFA ÞÝÝR KÝTABIMDAN...
Sosyal Medyada Paylaşın: