kALAMIŞTA SON BAHAR

Yine bir sonbahar da Kalamýþ ta Fener de,
Yaþananlar rüya mý,gerçekler hani nerde?
Hüzün baþlar umudun,tükendiði her yerde.
Anýlarla yaþarsýn,aklýnda binbir hece,

Gizemlidir sýr saklar,sessiz uzundur gece.
Hayat içinde hayat,iç içe bir bilmece,
Bir türlü uyku tutmaz,saða sola dönersin,
Sanki hatýralarla,bire bir dans edersin.

Bitmeyen gecelere, teslim olur aðlarsýn,
Ardýna baktýðýnda,geçmiþine yanarsýn.
Sisli camýn ardýndan,seyredal Kalamýþý,
Yine gönül hasretle,terk etmez yaþanmýþý.

Yeni bir gün doðuyor,Kalamýþ ta Fener de,
Asýrlara sýr olmuþ,çýnarlar da ilerde.
Biraz ötede sýra,sýra çay bahçeleri,
Sessiz sakin seyredal,Kalamýþ ta Feneri,

Ayaklar altýndadýr,hazanýn yapraklarý,
Aþinadýr Kalamýþ,beyi ve hanýmlarý.
Görünür denizdeki, pike yapan martilar,
Dalgalarýn sesinde,kaybolur hep çýðlýklar.

Karþýlardan duyulur, Kalamýþýn güftesi
Sanki çýkagelmiþtir,üstadýn da gölgesi
Yankýlanýr kulakta,Münür Nurettin sesi,
Böylece sürüp gider,Kalamýþ efsanesi.

Ametist
4,11,2005





Sosyal Medyada Paylaşın: