Dünya soðumaya baþladý,
Buzullarda gibiyim…
Yoksa ben mi soðudum dünyadan?
Pusuya yattým bir sýcaklýk bekliyorum.
Havayý boydan boya ikiye yarýp,
Ýçinden sýcaðý süzüyorum.
Buz gibi damlýyor sýcak,
Þimdi ne olacak?
Denizin güzeli ýlýk olanýymýþ,
Bense soðuðunu severim,
Ama bu kadar da deðil…
Buz gibi deniz,
Ben bile üþüdüm!
Þimdi insanlar daha kolay balýk avlýyorlar,
Çünkü balýklar donmuþlar.
Severim hayýr çeþmelerine,
Aðzýmý dayayýp su içmeyi,
Denedim de içemedim.
Diþlerim dondu soðuktan,
Duamý da edemedim.
Bilmem kimin hayratýydý?
Baktým ama göremedim.
Halen saklarým atmadým,
Annemin ördüðü hýrkayý…
Üþüdüm de giysem dedim,
Faydasýný göremedim.
Öyle soðuk ki bedenim,
Üst üste üç dört denedim,
Kendime gelemedim.
Isýnmak için, annemin sýcaklýðýný düþledim.
Düþ de bile eremedim.
Oturdum ekmek yemeðe,
Yeni çýkmýþtý fýrýndan,
Bayýlýrým sýcak ekmeðe yað sürmeðe,
Yað soðuktu,
Ekmek donmuþ,
Süremedim buza buzdan…
Sonu gelmez muradýn.
Aradýðým sýcaklýðý,
Hiçbir yerde bulamadým.
Elime deðse ýsýnsam,
Sýcak elli güzel bir kadýn…
Ah bir bulsam!
Isýnsam dedim,
Isýnamadým…
Buz gibi þu siyah saçlý kadýn,
Adýný söyledi anlamadým,
O kadar soðuk ki,
Bir daha da sormadým.
Giderken omuz silkti soðuk nevale,
Dondum kaldým.
Güldüm düþtüðüm hale.
Dað, taþ soðuk,
Ova soðuk…
Buz gibi yanar ormanlar.
Çið düþmüþ kýrlara.
Kokladýðým hava soðuk,
Dayanýr mý buna canlar?
Ey insanlar nerdesiniz?
Nerde o tatlý gülüþler?
Yüreklere sýcak akan, nerde kaldý diriliþler.
Küçük daðlar yarattýnýz,
Sonra büyüdü o daðlar,
Sarýp kapattýk buzlarla,
Buz çekilmiþ perdesiniz.
Üþüyorum nerdesiniz?
MEHMET FÝKRET ÜNALAN