Pýnarýmdan bir türlü eksilmedi köpükler,
karalamayla tükendi koca bir defter.
Kalem yeni, sayfalar temiz
ve yine sen
mürekkep ile açan gül deðilsin hiç þüphesiz.
Yere saðlam basmýyordu ayaklarýn,
geçen bunca yýldan sonra
tavanlara deðdi mi bilmem
o narin parmaklarýn!
Gözlerini yummalýydýn gitmeden önce,
öfkeler ve sevgiler
birlikte savrulmalýydý fýrtýnalarýn önünde.
Hangisi daha garip olacak belki anlardýn,
yazýk etmezdin bahar kokulu hayallerime.
Çok mu zordu
duymak,hissetmek ve algýlamak!
Verdiðin nefese bile
saygýn var mý zerre kadar!
Benim gibi yanýyor musun bir devrin ateþinde!
Þimdi söyle;
geçmiþten geleceðe uzanýrken ufkun,
hayatý zehir ettim kendime diyebiliyor musun!
03.10.2011- Ahmet BOZTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.