MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

ANKARA’YA KAR YAĞIYORDU…..
EMİNE SEVİNÇ ÖKSÜZOĞLU

ANKARA’YA KAR YAĞIYORDU…..




ANKARA’YA KAR YAÐIYORDU…..

Ankara’ya kar yaðýyordu ve ben üþüyordum
Kara kýþlara yakalanmýþken yüreðim
Unutmuþum baharýn o güzelim tadýný
Umutlara darýlmýþým sessiz sedasýz
Umut etmeyi de unutmuþum aslýnda

Ankara’ya kar yaðýyordu ve ben yalnýzdým
Yalnýzlýklarý arkadaþ bilmiþim
Karanlýklarý aydýnlýk seçmiþim kendime
Aldanmýþlýðý çok gerilerde býrakýp
Boþlukta bütünleþmiþim yalnýzlýk denen vuslatla

Ankara’ya kar yaðýyordu ve ben sensizdim
Sevdalý limanlarda kendimden vazgeçmiþken ey sevgili
Girmeyecektin dünyama
Yalancý rüyalar sunmayacaktýn ürkek uykularýma
Ýmkânsýzlýðý zehir gibi akýtmayacaktýn ruhuma

Ankara’ya kar yaðýyordu ve ben çaresizdim
Günlerin gecelerin tadý yok sensiz
Çaresizliðin bilinciyle kapatmýþým ruhumu her þeye herkese
Beni sorma artýk
Suyu tükenmiþ limanlarýn denizlerine yürüyüp duruyorum hala

Ankara’ya kar yaðýyordu ve ben yürüyordum
Her esintide soluðunu hissedip seni içime çekerken
Bilesin ki yokluðunla ruhum sýzlýyor sevdiðim
Benden uzaktasýn oysa ki bir ömür kadar
Bir ömür…
yalnýzlýk…
sen ve ben…

Ankara’ya kar yaðýyordu ve ben susuyordum
Sevdalara sýðmasa da sesim haykýramazdým
Açmayacaktýn gönül pencerelerini sonuna dek
Gözlerini sürmeyecektin gözlerime
Sevdanýn o en çýkmaz yollarýna salmayacaktýn düþlerimi

Ankara’ya kar yaðýyordu ve ben aðlýyordum
Hayatýmýn sesi kýsýlmýþ
Yaþlanmýþ dudaklarýmdaki kelimeler
Kimse aramýyor kimse anlamýyor beni
Sadece kýrýk bir tebessümdür anýmsadýðým

Ankara’ya kar yaðýyordu ve ben kavgalýydým
Döndürmeyecektin yolundan duygularýmý
Kýpýrdatmayacaktýn yüreðimin yalnýz kuþlarýný
Canýmý sýkýyor bir ömür tükettiðim hayat kavgasý
Meðer seni severken sevmiþim ben bu hayatý

Ankara’ya kar yaðýyordu ve ben karanlýktým
Yýllarca acýlara kucak açýp direnmiþim yaþama
Þarap misali sensizliði de içmiþim bir yudumda
Yeni gelen günle aydýnlatmayacaktýn sabahlarýmý
Yarým býrakmayacaktýn acýsýna vurulduðum bu aþký

Ankara’ya kar yaðýyordu ve ben hüzünlüydüm
Hüzün gözlerimden gitmeyen misafirdir artýk
Soðuk karanlýk gecelerde kayýp çocuk resimleridir hüzün
Bilir misin gittiðinden beri kayýp içimdeki çocuk
Ve bilir misin bu kayýp çocuk seni çok özler

Ankara’ya kar yaðýyordu ve sen yoktun
Özlem tek yönlü bir yol iþte gidipte dönmeyen
Ve sen bir yel gibi esip gittin hayatýmdan
Yolun tam ortasýnda býrakmayacaktýn beni sevdiðim
Ben yelkenleri kýrýk tekneler gibi bakakaldým ardýndan

Ankara’ya kar yaðýyordu ve ben seni özlüyordum
Yorgun karlar üzerinde seni ne zaman hatýrlasam
Bir hüzün þarkýsý kýrýlýr kalbimde
Ve adýn bir sevda türküsüydü yüreðimde
Suskun yüreðimin sessiz türküsüydün içimde

Ankara’ya kar yaðýyordu ve ben yüreðimi arýyordum
Seninle dört mevsim baharý yaþadým gözlerinde
Dört mevsim çiçekler açtýn kalbimde
Üzerine çið taneleri düþmüþ kýrmýzý güldün benim için
Seni tüm renklerde sevip özlemiþtim oysaki

Ankara’ya kar yaðýyordu ve ben þiir yazýyordum
Her renkte sevdiðim sevgi çiçeðimdin benim
Senin için en nezih kelimelerden þiirler yazdým
Tarif edemedim diye gönlümün diliyle seni
Hepsini yýrtýp attým…….

Ankara’ya kar yaðýyordu ve ben üþüyordum
Her zerresi buz gibi yüreðime düþüyordu
Benim de düþlerim yaðýyordu Ankara’ya
Kimsesizliðin verdiði bir çaresizlikle
Yüreðim Ankara’da donarak ölüyordu


11. 03. 2007 / ANKARA








Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.