Çiçekler Kadar Kirlidir İnsan

Geyiðin gözlerinde anasý aðlýyor
daðdan kaçan bir keklik sürüsü bayýrýn baðrýndan koparak düþüyor
cazgýr yemiþlerin süt diþine, takýlýp kalýyor mor yazma
eteklerinin kývrýmýna akýyor bulut, eðilip öpünce aðzýnýn çeperini
sincap zýplayýþýnda kalkýyor toprak
kokmuyor ki, içinde yok nanesi tohumun
acý kabuðunda saklanýyor yavru ceviz
yemyeþil bakýþýnda karanfil açýyor
altýndan üstüne saldýrýyor güneþ
eþþekler anýrýyor sonrasýnda
bað bozumu rüyalar yürüyor hep
beraber arýyor koridorlarý kaybeden yolcular
vagon raylarýný döþüyor içlerinde-n
damýtýlmamýþ hayaller çýðý koparýp düþürüyor
en renkksiz siyaha ve
tan yerine þafaðý dikip
gelincik çiçeklerini öpüyorlar kan rengi gülüþleriyle
edalý ve masum deðil hiç bir çiçek
ayak altýnda ezilmiþse üstelik temiz
tertemiz ten bulamaz kimse, çiçekler kadar
kirlidir insan ve hayvan kadar kinli
toz duman serçeler uçuþuyor kanatlarý kopuk göðün kümesine
illa ki buluyor düþünü fýrçalayan ressamlarý
habersizce alýyor el altýna ve güve kazmasýyla saplýyor içi/ne
acaba ne saplantýsýnda serçe diyor kaç davul sesinde düðün var
ve ölüm kaç siren çýðlýðýnda dönelim hadi dönerek
dönmeleri gerekiyor ki, topraðýn uçkurunda her yapraðýn sütü çürüyor "ve "
veda ediyor çiçekleri ile insan...


Nurcan TALAY
02.10.2011
Saat:12:40
Sosyal Medyada Paylaşın: