Açtýðýn her yaradan,umutlar yürüttüðüm;
Sensin Ýstanbul,sen; ruhumdaki kördüðüm!
Rengine bürünürsün yalnýzlýðýn,dört mevsim.
HEr kaldýrým taþýnda kaybolmuþ bin bir isim.
Gölgeler birikirken mavisinde boðazýn,
Beynimde ki düþleri donduruyor ayazýn.
Sözcükler,cümleler,þiirler sana dair.
Ýstanbul yüreðimde hatýran ebedidir!
Sen isen düþürdüðüm gözlerimden, bilmeden;
Tek kelime söylemem,susarým ,sebebim sen.
Turunç kokan ellerin, okþar çocukluðumu.
O mahsun bakýþlarýn, yakar soðukluðumu.
Birikirken yalanlar yatsýlarda mum üþür.
Al içimde ki beni senin içine düþür.
Zincirlenmez sevdamý boðuver Haliç’inde.
Son nefes düðümlensin ve sen de kal içinde.
Baþýboþ yarýnlarla durma döv surlarýmý.
Vur gönlüme kýrbacý kanat nasýrlarýmý.
Hasta fikirlerimin baþucunda beklerken;
Ellerim göðe açýk, aðlarým dileðim sen!
Gecen de gündüzün de hayatým gibi koyu,
Neye matem tutayým? Kalbim Zincirlikuyu.
Baþýnda taþýmazsan toprak etsen yoluna.
O’nu aldýðýn gibi beni de al koynuna.
Kýz kulesi gibi çýrýlçýplak ve yalnýz!
Beni öyle çaresiz ortada býraktýnýz.
Ýkiniz de gözümde beþ para etmezsiniz.
Ne ben Fatih’im ne de siz fethedilirsiniz!
Yaþamak için þimdi biraz umut beklerken;
Mezarýmý elimle kazarým,küreðim sen!
Harun KALKAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.