yokluğuna veda

yokluðun kapýmý çaldý
içeri davet ettim
önce,havadan sudan konuþtuk
bulunca adet yerini
sustuk.

ne çok biriktirmiþiz meðer
ne çok sustuk
küskünlüklerimizi
içimize kustuk.

yokluðun izin istedi
kalkmak için
yeterince sustuk,dedi.
kapýnýn yerini biliyorsun,dedim.
hayýr,bu ilk geliþimdi,dedi.

yolu gösterdim isteksizce
çýkacakken;
evin karanlýkmýþ,dedi.
yüzünü pek iyi seçemedim
acaba deðiþtin mi?

ürkekçe gülümsedi
sahte birþeyler vardý
dudaðýnýn ucunda
saklamaya çalýþtýðý
bir hüzün belki
belki,yalan vaatlerin
tedirginliði.

hiç bilemeyeceksin,dedim
benim bilmek istemediðim gibi


kapýyý ben çekerim,dedi.
uzatýrken soðuk ellerini.
son kez,dedi
alev alev yanan gözleri
son bir kez tut beni,hadi!

(tutarsam,bir daha býrakamam ki!)

dedim,git hadi.
zaten,hiç gelmemeliydim,dedi
ve gitti.
Sosyal Medyada Paylaşın: