Umurumuzda olmayan yaþamýn kendisidir. Her bir sözümüz kendi duraðýnda iþveli, ýþýklarýnda nazlý sokak lambalarý iþlevindedir, her sokak lambasý yüzlerce þehir; hani gölgelerin kendilerini yürüyor sanmalarý gibidir. Belki de bu nedenle gözlerimiz kapalýyken duyarýz, damarlarýmýzda yolcu nehrin akýp giden sesini.
Þöyle de söyleyebilirim; içimize boylu boyunca uzanmýþ çakýl taþlarýdýr kelimeler. Kimimiz üzerlerine kanlarýmýzý bir nehir gibi salar ve gözleri kapalý atlar içine, kimimiz de koparýp taþlarý yuvasýndan kanýnda sektirmece oynar. Okumak ve yazmak, farkýnda olunmasa bile, sektirmece içinse, nehir bir daha dönüp bakmaz o insanýn yüzüne ve sadece kuru toprak atýlýr o bedenin üstüne. Çünkü nehir, sektirmecenin kanýna, yani oynayanýn kendi canýna, acý verdiðini bilir…
Sosyal Medyada Paylaşın:
DenizSessiz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.