NE ÇOK ÖLMÜŞÜM

Senin varlýðýnla varmýþým meðer
Senin yokluðunda yok olduðum gibi

Oysa ne çok isterdim
Sabahlara seninle doðmayý
Mutluluktan az da olsa payýmý almayý
Ne çok isterdim
Ne çok eskimiþ günlerdeyim þimdi
Bilemezsin ne çok eskiyorum

Gözlerim özlem afiþlerini çoðaltmaktan yorgun
Yoklama kaçaðýyým üstelik düþlerde
Ve yürüyorum mevsimsiz günlere
Sabrýma yabancýlaþan gölgemle
Duygularýmýn hýrçýnlýðýnda
Bir geceden ötekine yürüyorum
Bir yerlerde kendime rastlar mýyým diye
Perperiþan aranýp duruyorum

Yorgunum
Yaþam adýna yorgunum
Giderek çoðalýyor yalnýzlýðým
Sýðdýramaz oldum adýný
Kurduðum yüklemsiz cümlelere
Bir çýðlýk eþlik ediyor her seferinde
Yargýlanýrken gecelerde sensizliðim
Dinlenmiyor gözlerimin tanýklýðý
Sorgulanýyor
Ve suçlu bulunuyor hüzün mahkemesinde
Zavallý yüreðim
Ve ben sensizliðe sürülüyorum

Ne çok gizledikçe kendimi anýlardan
Ne çok uzaklaþtým yarýnlardan
Verimli bir toprak gibi ektim
Derdimi kederimi gözyaþlarýma
Tükenen umut meydanlarýna kurdum daraðaçlarýný
Her güne bir hayalimi astým
Yalnýzlýðýn baþladýðý yerde vurdum kendimi
Ne çok acýlarým varmýþ tetikte
Kan revan içinde sürünüyorum

Acýlarýn kuyusundan çekmiþim meðerki aþký
Meðer iki kurþun arasýndaymýþ sevda
Yüreðimi kum gibi daðýttý gitti
Vurulduðum noktada çürümekteyim
Rengini çoktan unuttum mutluluðun
Göçmenim þimdi bedenimde
Kendi gölgemde rehin
Keþkelerim çoðalttýkça piþmanlýklarýmý
Ölümün coðrafyasýna geçiyorum
Meðer ne çok ölmüþüm ben ne çok
Yurdagül Özay
Sosyal Medyada Paylaşın: