Karanlýðýn korkusunu bile hissetmeden Yaþadý da yýllarca Demedi hiç: “ Yýldýzýn ýþýðý ne renk Gökkuþaðý kaç renk Bulut niye aðlar, Gök niye gürler… Susun artýk, tükettiniz ömrümü, yediniz yýllarýmý… Çöktü omuzlarým, büküldü dizlerim, Umut daðým eridi Ufuk karanlýk…”
Nerden akar bu minik ýrmak, Serinliðini verir yüzüme… Elini neden uzatýr ki bu bebek, Tüm içtenliði ile … Neden böyle güzel kokar ki bu gül, Var mýydý ki bu koku öncelerde… Güneþ her gün böyle ýþýl ýþýl mýydý… Yüreðim ak pak oldu… Yataktan kalkarken neden içim kýpýr kýpýr? Koþarak gidiþim iþe neden? Neden umursamaz oldum artýk, Siyahýn en derinini görünce?
“ Ey aþk … Nelere kadirsin… Gel gör ahvalimi” demedi ama Dudak kývrýmlarýndan yüreðe Gizli bir gülüþ uyandý ve Tek bir söz çýktý dudaktan: “ Merhaba hayat! ”
16.09.2007 SERAP ÖZALTUN
Sosyal Medyada Paylaşın:
serap hoca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.