uykular daðýldý,
düþlerin öksüz mitil yorganlarýnda..!
yýkamadan götürdüler yüzünü,
kimse aldýrmadý gökyüzüne
aðlayan kuþlardý sadece
þafaðýn kollarýnda..
penceresiz hayallerdi,
yusuf’un kitaplardan içtiði..
ve deniz kaç ayak sesine uyansa büyürdü adýmlarý,
o sabah da kýrýlmadý zincirleri..
iþte yine,
bir adým daha
cesur ve dingin
yürüyordu ölüm üstüne..
paþalar geçip giderken sokaðýmýzdan
anlamsýz ve kuþkulu gözlerle,
ben ;
bir mayýs,
iki temmuz,
üç haziran
akýyordum içime içime..