TEK HIÇKIRIK
Bir zamanlar Üsküdar’da bir adam vardý,
Zeynep Kamil’de yaþardý.
Adam dedikse, okkalý bir adam,
Umur görmüþ, sýra dýþý…
Adamlýðýnýn yanýnda hayalleri de vardý diz boyu.
Hayallerin en önde geleni,
Nur topu gibi bir oðuldu tezinden.
Tanrý’sýyla baþ baþa kaldýðý bir gün,
Fýsýldadý dileðini:
Bir oðul bana, lütfen!
Ve Yüceler Yücesi lütfettiler,
En güzelinden.
Adam secdeye kapanarak,
Geceler boyu þükretti Tanrý’sýna
Hiç sektirmeden.
O kutlu günün ardýndan,
Sevgi, þefkat, para, pul, mal mülk…
Her þeyini sundu Tanrý’sýnýn lûtfuna.
Gün oldu devran döndü,
Adam Huzur Evinde yaþlandý.
Lûtuf sa büyüdükçe büyüdü,
Semirdikçe semirdi.
Ardýndan yaðmur, fýrtýna, boran;
Sildi süpürdü ne varsa katýp önüne.
Ve Adamýn ruhu,
Tanrý’nýn bile beklemediði kasvetli bir kýþ gecesi,
Kahýrdan ölüverdi.
Ne yaðmur aðlamýþtý ardýndan,
Ne fýrtýna, ne de boran.
Tek hýçkýrýk sesi vardý duyulan,
Karaca Ahmet’te yatan sahipsiz bir mezardan...
Necati ÖZTURAÇ
Zeynep Kamil /
Üsküdar.-11.Aralýk.1999
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.