KOYAMAM SERÇEYİ BÜLBÜL YERİNE

Bir zamanlar gönlüm bahardý.
Gönül derem þýrýl þýrýl akardý.
Gönül daðýma bazen yaðsa da kar,
Dert etmezdim gönlüme,
Bilirdim altýn kar çiçeðim var.
Sevemedim belki, onun beni sevdiði kadar.
Ne yayým ,ben de olan o kadar.
Bir gün olsun duymadým aðzýndan,
Demedi ki:" sevmiyorsun sen beni,
Benim seni sevdiðim kadar"
Hep açýk tuttu gönlünün kapýsýný,
Vermiþti hiç bedelsiz tapusunu.
Ama ,süremedim bu mutluluðun sefasýný,
Kaderde çekmek varmýþ gönül cefasýný.
He hafta cuma giderim kabrine.
Güllerin yanýnda, bir demet de mor menekþe.
Menekþenin büküktür boynu,
Ben kendime benzetirim onu.
Gözyaþlarýmý döke döke,
Koyarým kabrinin üstüne.
Bazen konuþurum kendisiyle.
Yine cevap veririm onun yerine.
Bir de etrafa bakýnýrým þöyle.
Görenler olur da "deli" derler" diye.
Nasýl koklarým bir gül daha üstüne?
Benzemez onun kokusuna rengine.
Koyamam serçeyi bülbülümün yerine.
Benzemez onun güzel güzel ötüþüne
Sosyal Medyada Paylaşın: