özlüyorum; yokluðun,
bir kâbus olup çöküyor üstüme
büyüyor ellerin
büyüyor gözlerin
büyüyor gövden, Rodos Heykeli kadar...
sýðmýyorsun avuçlarýma;
minnacýk bir kuþ
serçe kadar küçülüyorum ellerinde
salýversen, uçasým da yok hani...
takýlmýþým gönlünün kafesine
evcilin olmuþum
yabanýl hiçbir yaným kalmamýþ,
sensiz, inanamýyorum,
yaþayamam; baharým olmaz
yazým olmaz, aðrým sýzým olmaz...
alýþmýþým kafesine
sensizliðin sessizliðine,
kafes sende deðil; asýlmýþ yüreðime
açarsan kapýsýný,
gül fýþkýrýr ellerine...
Þaban AKTAÞ
15.05.1997