seni sevmek demek
yokluðunun ýslak sokaklarýnda
ayaklarým kaymadan dolaþabilmek
sarhoþ naralarýna
kalbimin sessiz çýðlýklarýyla eþlik edebilmekmiþ
kaldýrýmlarýn kurþuni tenleri üzerinde
ürkek adýmlarýmý sayarken
iz býrakmadan yürüyebilmekmiþ
sokak lambalarýnýn kör bakýþlarýnda
senin gözlerinde olmayý hayal etmekmiþ
bu kentin hoyrat elleri arasýnda
senin inanmadýðýn aþk masalýnýn
tek ve isimsiz kahramaný olabilmekmiþ
seni sevmek demek
kurak iklimine yaðmur olmak
kalbinin çorak topraklarýna
aþk tohumlarý ekebilmek
buna cüret edebilmekmiþ
balkondaki saksýlarda sardunya yerine,
hüzün çiçekleri yetiþtirip
sulayabilmekmiþ solmasýnlar diye
rüzgarýn suratýma üflediði soðuk nefesinde
senin sýcaklýðýný hissedebilmek
alaz toplarýný kucaklayýp
bir bir söndürebilmekmiþ
boðazýmdaki kör düðümlere
her hýçkýrýkta bir yenisini eklemekmiþ
bir keman taksiminde ara naðme olmak
’ben seni unutmak için sevmedim’
diyebilmekmiþ
seni sevmek demek
trajikomik senaryolar yazýp
baþrolünü üstlenmek
þizofren duygularýmýn
sancýlý doðumlarýný seyretmek
aðlamak isteyip gülmek
gitmek isteyip kalmak
ölmek isteyip yaþamak
yahut her gün
binlerce kez
her nefeste ölmek
demekmiþ
seni sevmek
seni sevmek kendimi sende kaybetmekmiþ
kendi gökyüzümü katlayýp usulca
senin göðünün altýnda
senin diyarýnda
senin tozlu yollarýnda toz yutmak
sahte mutluluklara, sahte gülüþlere gebe kalmak
vakitsiz sancýlarla sevinçleri düþürmek
düþmüþ sevinç an(ý)larýný itina ile
albümün soðuk sayfalarýnda saklamakmýþ
seni sevmek kulaklarýmda çýn çýn öten
oku yerine sev
sadece sev diyen ilahi sesi dinlemek
fütursuzca bu sese itaat etmekmiþ
seni sevmek, kendimi kendimde yitirmek
kendimi sende öldürmekmiþ
sahi, ben sana ölümü anlattým mý hiç
nasýl ölünür bilir misin
sen hiç öldün mü
öyle birdenbire öyle ansýzýn
öyle habersiz gelir
ve öyle yok eder ki ölüm
ölürken bir kalbe tutunmak istersin
can havli ile elini uzatýr da
o kalbi yerinde bulamazsýn ya
iþte asýl o zaman düþersin sonsuzluða
dikenli bir çalýyý yutarsýn da son nefesinde
o nefesi býrakmaya korkarsýn ya
iþte asýl o zaman anlarsýn öldüðünü
seni sevmek, dipsiz bir kuyuya ipsiz düþmek
ellerimi kanatýrcasýna kör duvarlarda ellerini aramak
gözlerimde hamallýðýný yaptýðým
o karanlýk gecelere, perde çekmekmiþ gözyaþlarýmla
yýldýzlarý tek tek kýrpýp
güneþin kýzýlýný yýrtýp
bakýþlarýmý gökyüzüne çakýp
korkusuzca seni aramakmýþ seni sevmek
içine hapsolduðum dört duvarýn, bendeki beni yok ettiði
sonu gelmeyen bir sýnava tabi tutulmak
senin bilinmeyenli denklemlerinde bilinen olmak
tüm problemlerin küsuratlý sonuçlarýný
törpüleyip yuvarlamakmýþ
bir gün unuttuðun
çivili ökçelerinin altýnda acýmadan ezdiðin
ertesi gün taparcasýna sevdiðin
kimsesiz, biçare yüreðimi yerinden söküp
kanlý ellerimle sana sunmakmýþ seni sevmek
saatleri, günleri birbirine iliklerken
iliklerime kadar üþümek
takvimin her düþen sayfasýna
bir ömür iliþtirmekmiþ
seninle merhaba dediðim güne
sensiz elveda demekmiþ
binlerce kez aþka davetiye yollayýp
sebep göstermeden, baþka bahara ertelemekmiþ
seni sevmek, faili belli bir cinayete kurban gitmek
sende kendimi yok edip bitmek
eksilerek sonunda yitip tükenmekmiþ