İLK DÜĞÜM VE SON HALKA

Kaybetmek istemiyor, son cengi bu gönlümün
Nerde varsa yeþil dal sarýlýr gördüðünce
Sarýlardan kaçýyor bilir rengi ölümün
Ölümü istemiyor bir daha büyüðünce

Gönlüm kýyamet kýþý, bahar yaðmuru gözüm
Titreyen bir kuþ olur gagalar pencereyi
Senden yana yýkýldým, o gün bugün öksüzüm
Kucaklar getirirsin gün ortasý geceyi

Atýp karanlýklara yol soruyorsun birde
Görmeye ýþýk gerek, uçmak içinse kanat
Yanýna dönemezken ölü gibi kabirde
Kur diyorsun göklerde bizim için saltanat

Ay gerek, yýldýz gerek, güneþ ve saman yolu
Sonra boþluk olmalý içimden daha geniþ
Bir de felek olmalý çevirecek bu kolu
Gönlün istediðince çýkýþ ve bir de iniþ

Oysa hayat dediðin, kuru ekmek, bir tas su
Ve bir de yar olmalý sýrtýný yasladýðýn
Uyanmak için güne yattýðýn gül uykusu
Haykýrmak güzelliði eteðinde bir daðýn

Selamlamalý gülü goncasýndan öperek
Ve çiçeðin diliyle söyleþmeli her sabah
Sessizce salýnmaya bir de salýncak gerek
Çokça sevap iþleyip, ara sýra bir günah

Nerde baþlýyor gerçek, nerde bitiyor rüya
Gece günün karnýnda, burnunda gün gecenin
Bulduk bir cenk meydaný, yaþadýk bizde güya
Ýlk düðümünde kaldýk bir çetin bilmecenin



Hayrettin YAZICI








Sosyal Medyada Paylaşın: