Ýnsanlar ceset kokuyor, Herkesin kalbi, baþka bir aðaçta asýlý. Bu þehir yalnýzlýk yeri, Bu þehir o eski Ýstanbul deðil.
Dinlemiyorum Ýstanbul’u, artýk, Gözlerim açýk, her yer açýk, saçýk, Çýplak bir açýk hava teranesi, Gözlerim bir Ýstanbul meyhanesi.
Bir otobüs koltuðunda unuttum ruhumu, Bir açýk arttýrma sonrasý Ýstanbul’da Belki bulurum yeniden kendimi, Unutulan bir þemsiye, bir þapka arasýnda.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ERKAN ÇELİKOL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.