Aynı Semtin Çocukları

Uzandýðýnda ellerin saçlarýma
Aheste ,
Dudaklarýma örtüþünce dudaklarýn,
Durgun nehirler çaðlardý yüreðime akan.
Ýntiharýn eþiðindeki
Kaný pompalardý can özüme.

Ay parlýyordu geceye vurduðunda zamanlar.
Deniz küsmüþtü yakamozlara
Sana vuruyordu dalgalar.
Aþk kaybedilince aþk olur diye öðretilmiþti bize.
Ondandý belki
Hep imkânsýza tutunama becerimiz.
Her kýpýrtý
Bir ayrýlýk fermanýnýn ilk satýrýydý
Engelli maratonlarda…


Eski kitap arasý kurutulmuþ çiçekler kesince yolumuzu,
Bir iç çekiþ vuku bulurdu, geçmiþ zamanýn hasretiyle…
Kollarým baðlý,
Arkandan koþtururdum sonsuza düþleri.
Çalýnmýþ zamanlarda
Çoðalýrdým seninle.
Ten yanýðý uyanmalara sürgün dokunuþlarda
Gidiþler doðuþundu prematüre...


Bir buse kondururdun akýp giderken benden.
Hiç gitmeyecek gibi sarýlýrdý ellerimiz bedenimizden önce,
Hiç veda sözleri çýkmayacak gibi dudaklarýmýzdan.
Öylece mim koyardýk kelimelere,
Dört göz görürdü gözlerimiz
Birbirimizi kapalýyken.

Ve biz ayný semtin çocuklarýydýk,
Yollarý hiçbir parkta kesiþmeyen...




Canan Korkmaz



Sosyal Medyada Paylaşın: