Evsiz çocuklarýn yol kenarýnda öldürdüðü masum bir korkaðým ben. O gittiðinden beri akýttýðým gözyaþýnda boðdum kendimi. Utanan her kadýnda bulduðum ’’SENÝ’’ Utandýðým her anýmda kaybettim... Oturup bir þiþe içkide, Esrar dumanýnýn buðusunda, Mürekkebini kanýmdan aldýðým þiirlerde, Üzerinden yüzlerce yüzsüzün geçtiði orospularda, Kendine faça atan piskopatlarda buldum "SENÝ"...
Kaybettim kendimi elim yüzüm yara içinde; KALBÝM sen... Kaderimde yazan yalnýzlýðýmý, Sensizliðimi, Kimsesizliðimi, Bu mantýk aramalarý sikti belamý... Herþeye bir sebep buldum yaþamama hariç, Herþeyden korktum ölümden hariç... Ben hep kaybettim öldüm geberdim Kaybettim Kaybettim Kaybettim Kan çöllerinde kafam güzel altýma iþedim kalbimden seni Aðlamaya utandým, Utandýðým için aðladým Sýzlayan heryerimde seni aradým Sen kaybýndan öldüm ben..! ! ! Sosyal Medyada Paylaşın:
Renksiz Yürekkep Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.