çýðlýðýma karýþan dudak payýydý aradýðým çoklarýn ortasýnda azgýn özlemlerin yokladýðý parmak uçlarýmla sýnadýðým gün tülünün tonlanýþý donuk yangýnýmýzýn bu son sahnesinde konuðuydum bütün yalnýzlýklarýn yalnýzlýk da azalýrsa ölürmüþ insan zamana duyarsýz bir hastalýktýr aþk ben ölmeyeceðim...
yüzüm turnusol kaðýdý bütün yankýsýz uçurumlarýn demek gözlerime bakýp bundan balta girmemiþ ormanlar gibi susarsýn baltalayacaðým dudaklarýný bana seslenme hiç aramýzda yaralar açýlmasýn
konuþmamalar ve duymamalarla irileþir bakmak bakmayý seni ararken öðrendim senin sen olmaný ve konuþmadan duymadan yaþlandým ömrümle cezalandýrdýðým anýlarýmda nerdesin sen ben kendimi kaybettiðim yerde taþkýnlýðýylayým seni bulmanýn...
Kaðan Ýþçen
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.