LÜLEBURGAZ

Yýllardan sonra, bir kez daha,
Edirne bayýrýndan baktým sana, Lüleburgaz.
Ne o eski güzelliðinden bir eser kalmýþ,
Ne o eski bakir hâlin…
Bir zamanlar yemyeþildin,
Çayýrlarýn ve aðaçlarýnla;
Þimdi beton yýðýnlarýnýn arasýnda kalmýþ,
Olmuþsun enkaz…
Geçmiþi hayâl ederken,
Buruk bir acý düþürsen de gönlüme,
Doðduðum, çocukluðumu yaþadýðým yersin;
Kýymetini bilmeseler de senin;
Benim için yine de dünyalara deðersin.

Meðer buymuþ medeniyet;
Devran deðiþtikçe,
Çoðaldýkça beþeriyet;
Seni böylesine seyretmekte varmýþ;
Olsun…
Gün gelir deðiþir bu zihniyet elbet.

Sen ki, Trakya’nýn incisi;
Medeniyet beþiðisin.
Sen ki; ecdadýmý topraðýna emanet býraktýðým yersin.
Tabii ki güzel görmek isterim seni;
Ýnsan, sevdiðine kem gözle bakýp,
Kötü söz söyleyebilir mi?

Sen yine de alýnma benim sözlerime;
Aslýnda deðiþen tek sen deðilsin;
Neler deðiþmedi ki…
Ne kadar deðiþirsen deðiþ,
Ben seni eski hâlinle sevdim,
Ve o hâlinle hayâl edip, özleyeceðim,
Çünkü sen topraðýmsýn,
Lüleburgaz’ým benim…

08.09.2011
Erman Ulusoy
Kýrklareli

Sosyal Medyada Paylaşın: