MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

AYRILIK EZANI
ilteris

AYRILIK EZANI





5 Haziran 1983 yýlýnda Selçuk DURACIK’la beraber asýlarak Þehit edilen:’’Halil
ESENDAÐ’a ‘’ ithaftýr.
5 Haziran 1983 günü Esendað ile Duraçýk hakka yürüdü
Güllerin ülkesinden aðýt yükseldi Spil daðý gözyaþýyla örtüldü


Gecenin yarýsý hücrenin kapýsý açýldý
Halil’imin bileðinde kelepçe, istikamet idam sehpasý.

Duvardaki karýncalar bu seslere alýþýktý
Üzüldükler tek þey; artýk zikir sesi duyulmayacaktý.

Eylül’ün kestiði parmaklar acýmaz derlerdi
Kýrýlan güller bahçe diye zindanlarda yeþerdi.

Bizim selamýz, yarým saatte bir okunur
Alperen yiðitler genç yaþta Rabbine kavuþur.

Ölüm, Rabbine sevdalanmýþlar için vuslat demektir,
Yüreðin kuþ gibi hafiflerken, yüce peygambere gülümsemektir.

Ne zordur bilir misin, þafakta asýlýrken ölmek!
Güneþ doðarken, çiçekler açarken hayata elveda etmek.

Bir yeþil baþörtüsü vardý elinde baðrýna basardý
Çünkü içinde muradýna eremediði yârinin kokusu vardý

Ýki yýl geçirmiþti rutubetli ölüm hücresinde
Ciðerlerinden rahatsýzdý, yine de söylemedi kimseye

Giyeceði kefene gelinlik derdi.
Onun için ölüm, düðün gecesi gibiydi.

Dileseydi Halil’im! Güneþler dahi yaðardý o gece
Ýsteði kabul olmuþtu; yaðmur çiseliyordu asýlacaðý gece

Mazgaldan son defa geçiyordu bir devir biterken
Peygamber misali yollarýna dikenler ekilirken

Ýmam son telkinde bulundu:’’Allah’ a kavuþacaðýný’’ söyledi.
Halil’im gözleriyle tebessüm edip, seccadeye yöneldi.

Ýki rekât namaz kýldý, ellerini semaya kaldýrdý.
Ýyice nurlaþan yüzüyle, Âlemlerin Rabbine son duasýný yaptý.

Emir kurbaný cellâttan helallik istedi;
Ýdam sehpasýna yürüdü, yaðlý urgan boynuna geçirildi…

Cellât tabureyi çekti Kelime-i Þehadet getirirken
Halil’im ruhunu teslim etmiþti, boynu bükük kýbleye bakarken

Kahpe kurþunlarýn yýkamadýðý yiðit ülkü devini
Daraðacý yýkmýþtý, hiç ölüye benzemeyen bedenini

Onda yorgun bir müminin uyku hali vardý.
Ölüsünde bile bir nur, gözlerinde sevinç vardý

Vakit tamamdý; müezzin ayrýlýk ezanýný okuyordu
Açýk giden gözler ‘’Þehitler ölmez ‘’ diyordu.

Yusufiye’nin gülü solmuþtu artýk bu dünyada;
Bin bir çiçek açmýþtý Hacýlar kýrýnda…

30.01.2005

Hüseyin Özbay


Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.