Kopar çýðlýk ;ayrýlýr ten, Ölüm deðince Can’a.. Her ölüm öldürmez: Öyle kolay, Öyle basit.. Yakalamaz yattýðýnca..
Her aþk,önce ölümü kuþanýr : düþününce ayrýlýðý Perde aralanýr, soðuk pencereden, Gülümser melekler, ; sakin ve sessiz Önce duvarlar yýkýlýr,Araf’tan geçmek için Kalbini aþkta sallamayanlar için : kurulur daraðacý, Oysa celladý insanýn,önce kendisi; Sonra damarýnda çekilen kandýr: Sevgili’ye ayrýlýk hikayesinde baþrol verilince..
Þehirler ölür, þehirlere gömülür nice aþýklar, y/üz yýl sonra sürer, Topraðý bir çiftçi,: aþýðýn topraða karýþmýþ Can’ýnda, Bir gül yeþerir ; Maþuk’u hicreder…
Ah ne zalim..! Ordan gel ve dön oraya yeniden Dirilmek için..
‘’Her son yeni baþlangýç’’ olmuyor,belli ki Düþerse bir mýsra tezata , çeliþki : En çok O’nda(Þair’de) hüküm sürer, Yýrtarken bir þiiri,yazmak için uðraþtýðý….
Bir avuca sýðar bir hayat, çizgileri manalý Kader orda yazýyor, mühür orda duruyor, Soðuk bir güz esintisi, kalbime vuruyor Eylül heceliyor bir þarkýyý Kulaðýma aðlýyor…
Büyüyor çocuklar, büyüyor yalnýzlýklarý ile Engin kalabalýk , uðultulu n/isyan seslerinde.. Sen hiç büyümüyorsun. Asasýný toðraða hançerlemiþ, O makamý kutlu derviþ edasýyla, Yak(ar)ýyor,y/anýyor,y/arýyor/sun Ýþte derince bir yürek, suya hapsetmiþ gülüþünü, Bilmiyor/sun...