Yaþamak; nefes alýp vermek ise sadece
Yaþýyorum öyleyse ben de dilediðimce
Bahar gelir elbette,acaba ilk mi son mu?
Gönlümde ki yeþillik orman mýdýr yosun mu?
Tanýr beni, ardým sýra koþuþturan korkular,
Alevden bir dað gibi zihnimde ki tortular.
Susmak tanýdýðým yegane eylem bende.
Giden de hayýr yoktu,hayýr var mý gelende?
Nasýl bir þarkyým ki sözü sen bestesi sen?
Hüzne uçan kuþlarýn hýzlýsý ahestesi ben
Yanmak nedir bilemem,ben zaten ateþmiþim
Gireceðim mezarý ellerimle eþmiþim
Kah bir toz bulutunda,kah bir kar tanesinde
Yaþamaktayým þimdi viran aþk hanesinde
Bir hane düþünün ki;pencere yok kapý yok
Herkes kiracý orda hiç kimsede tapu yok
Yýkýk dökük her zaman gördüðüm kadarýyla
Sayýsýz odasý var,geniþiyle darýyla
Her odada sayýsýz iþkence aletleri
Giren tüm kurbanlarýn lime lime etleri
Kaçýþ yok kurtuluþ yok bu karanlýk haneden
Zincirlere vurulmuþ burada her bir beden
O hanede tutuklu bedenlerden biriyim
Tek kârým nefes almak ne ölü ne diriyim
Her saniye acýdan balyozlar iner baþýma
Her an ayrý bir zulüm þu yaþayan na’aþýma
Bilen herkes þahittir çektiðim ýstýraba
O buzdan döþeklerde hasret kaldým turaba
Kaldýðým boþ odada yok bir ýþýktan eser
Her gün farklý celladýn baltasýndadýr bu ser
O viran aþk hanesinden sana sesleniyorum
Ne olur duy sesimi,her gün tükeniyorum
Sorma bu yangýna seni kim itti diye
Yaþadýðým bu halim bana senden hediye...
HARUN KALKAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.