İSTANBUL

Deli rüzgarlarýyla,uçuþuyor saçlarý
Islanmýþ kirpiðinden,süzülüyor yaþlarý.
Hüznünü saklar gibi,gece karanlýðýnda
Sokak lambalarýnda,yanýp söner bakýþlarý...

Adý anýlmaz olmuþ,þarkýlar þiirlerde
Vaktiyle çok dolaþmýþ,hemde sayýsýz dil’de.
Yarý yolda býrakmýþ,girdiði gönüllerde
Her biri yalan olmuþ,silinmiþ tüm aþk’larý...

Sararýp solmuþ rengi,kuru yaprak misali
Sýðmadýðý gölgesini,terketmiþ kuþlar gibi.
Öyle bir yalnýzlýk ki,sanki bir kuyu dibi
Çok uzaktan duyulur,kýrýk kalp atýþlarý...

Ansýzýn çevrelemiþ,benliðini korkularý
Zamana yenik düþmüþ,çok deðiþmiþ huylarý.
Kaybolmuþ tüm neþesi,ve o bildik telaþlarý
Silmiþ ihtiþamýný,kaybettiði savaþlarý...

En büyük zaferleri,unutulup paslanmýþ
O dað gibi bedeni,bir kaya’ya yaslanmýþ.
Görenler þaþýrýyor,esaretin bedeline
Baþlattýðý hangi isyan, ÝSTANBULu esir almýþ...

Bozuyor sessizliðini,ve kopuyor çýðlýklar
Her iki yakasýna,yapýþmýþ piþmanlýklar.
Anlattýkça kendini,ve çektiði acýlarý
Sýr olmaktan çýkýyor,bütün yaþadýklarý...

Ýlk defa böyle piþman,ve aðlýyor istanbul
Avuçlarýndan kayýp,giden o geçnliðine.
Bozuyor sessizliði,yankýlanan çýðlýðý
Böyle veda ediyor,bütün sevdiklerine...

01:03__04.09.11














Sosyal Medyada Paylaşın: