Düþ kemiðe iþledi mi kendini nafile,
Mor bir tarlanýn iki gözü önüne akar,
Kumbarasýndaki tüm ölümleriyle.
Sonrasý dalgalý bir curcuna ,
Yüreðine üzümlü kurabiye kokusu sinmiþ büyük adamlar,
Bulutlarý þiþirip balon yapan büyük kadýnlar.
Hazýrlýklar yapýlýyor,
Buruk umutlar ütüleniyor,
Lekeli huzursuzluklar yýkanýyor,
Soytarýlar çingene aðaçlarýný sallýyor,
Masallar yeni baþtan giydiriliyor,
Hüzünler traþ ediliyor,
Ýmgeleri silinmiþ öyküler yeniden iþleniyor düþ atölyelerinde.
Herkes orada iþte,
En yakýþýklýlarý mahþer vakti,
Poseidon tüfekle ördek vurmaya çalýþýyor,
Ares çarpýþan duygulara binmiþ kýkýrdýyor,
Afrodit dönme dolabýn kapýsýný kapatmýþ bir iþler çeviriyor,
Bukowski korku tünelinde cadýlarla içiyor…
Yapraklardan düdükler yapýp aðaçlara üflüyorlar,
Kökünden kurtuluyor kovuðunda sýkýþýp da küsen þiirler.
Hayal çýraklarý ustalarýnýn gözyaþlarýyla boyuyor renksiz trenleri,
Düþ eksperleri, mahzenlerinden çýkarýyorlar yýllanmýþ tüm rüyalarý.
Sonra herkes sürgüsünü çekiyor þehvetlerinin,
Herkes palyaçolar mezarlýðýna gidiyor tereddütsüz,
Kýsa ve kimliksiz bir ziyaret sadece,
Geçmiþteki gülüþmelere bir þükran belki de…
Oktay Coþar
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.