AŞK-I BÜLBÜL
Hep aþkýmýzýn meþkinden esen badý sabah,
Bir sabah tufan oldu ayrýlýk esti.
Seni saksýya sýkýþtýranlar, beni kafese hapis etti.
Ne gücüm yetti kafesi kýrmaya.
Ne aþkým yetti mecnun misali yanmaya.
Sonra zaman dedi senin tenini okþayanlar.
Zaman dedi bana ötüþümde içi yananlar.
Geçti birbiri ardýnca aylar seneler.
Geçen zamanlar seni unutmaya yetme diler.
Þimdi tomurcuk olmuþsun baþka bir baðda.
Benimse ölmem lazým kafesten azat olmaya.
Hangi bülbül cesaret ederdi seni koklamaya.
Hangi el hayasýzca uzanýrdý seni okþamaya.
Bilirim sen narin bir gülsün ,
Koparýp köklerini gelemezsin.
Ne kadar inlesem nafile,
Yüreðinde hissedemezsin.
Çaðýrsam gece gündüz seni,
Biçare sesimi iþitemezsin.
Esse þimdi bir deli rüzgar,
Sevdiðim gülün kokusunu getirse.
Gitse baþýmdan evin koca karýsý,
Sorup soruþturup haberin getirse.
Senden bana bir niþan bir nesne getirse.
Ýntihar tek çare olmazdý belki,
Seni bana geri getirse...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.