Aslında Ben...
Yüreklerimizde taþýdýðýmýz
Ama farkýnda olmadýðýmýz emanetler vardýr...
Kopup gitse bir incir çekirdeði miktarýnca ellerimizden,
Çýð gibi
Afet gibi
Ölüm gibi birþey olu verir tarihimiz
Can kusan gözlerde yalnýz
Kadavralaþmýþ bedenlerin
Ruhsuz kýmýldanýþlarýnýþlarý kalýr...
Gün geçtikçe eriyoruz
Yanan bir mum gibi deðil
Sönen umutlarýmýz gibi...
Kaybettiðimiz deðerlere peþkeþimiz...
Bu þehir,
Ne benimle dolmuþ,
ne bensiz taþmýþ.
Ama ben bu þehirde doðmuþum,
Hamurum eksik kalýr suyu olmasa,
havasý olmasa,
Gönüllerde taþýnacak kýymetim,
Olmaz...
Yada ne bileyim Vilayet’te Mimar Sinan canlanmasa
Ýskenderpaþa Camii’nde hararetli vaazler olmasa
Vaiz olur olmaz þikayetlerden yakýnmasa
Gülbaharhatun’da Osmanlý’nýn kalbi atmasa
Günün ilk ýþýklarýyla asýrlýk çýnarlar aydýnlanmasa
Ya da Ayasofya’da güvercinler
Horon oynarcasýna konup havalanmasa
Gevrek Osman da artýk simit satmasa
Yaðmur aniden bastýrýp sýrýlsýklam ýslatmasa
Dört yolda hani unutulmuþ kýraathanelerin birinde
Þöyle dumaný üzerinde tavþankaný çaylar demlenmese
Kararmýþ tahta döþemeleri gýcýrdamasa kahvehanenin
Bir kurt masanýn ayaðýný asýrlýk bir emanetmiþ gibi kemirmese
Ortahisar’da nur yüzlü dedelerin elleri öpülmese
Ve martýlarýn çýðlýklarý duyulmasa günün ilk ýþýklarýyla
Karadeniz’in hýrçýn sularý dövmese kayalýklarý
Balýkçýlar artýk Vira Bismillah demese
Sussa þu koca þehir aniden
Moloz’da pazarcýlarýn naralarý duyulmasa
Hamal amca okþamasa küçük çocuklarýn baþlarýný
Ellerine tutuþturmasa þekerlerini
Ve çakmasa yýldýrýmlar olur olmaz
Yakmasa yýkýk gemimi
Yelkenlerini kývýlcýmalara bürümese
Ve ben
Dümenin baþýnda bir kaptan edasýyla beklemesem ölümü
Söyleyin ne bu koca þehir Trabzon,
Ne de ben, ben olabilir miydim?
Yavuz HAKKANÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.